Θυμάμαι πως όποτε "κατέβαινα" κι εγώ στις Δημοτικές εκλογές, πριν από αρκετά χρόνια, όχι ως υποψήφιος ( μόνον άπαξ-με οικτρή κατάληξη ), αλλά ως διαφημιστής προσώπων και παρατάξεων, η αγωνία μου δεν ήταν αν "θα βγάλω" τα κείμενα-τα οποία παραδόξως έβγαιναν αρκετά εύκολα-αλλά αν θα καταφέρω, έστω και στο παρά πέντε, να μαζέψω όλα τα χρέη προς το ραδιόφωνο που δούλευα, έγκαιρα, πριν την Κυριακή των εκλογών. Διότι η πείρα (και η λογική) μου έλεγε ότι μετά την απομάκρυνση από το ταμείο-εν προκειμένω το όνειρο-ουδεμία " επιταγή " αναγνωρίζεται. Σχεδόν ποτέ όμως, στις 3-4 φορές που ασχολήθηκα ως διαφημιστής με τη διαδικασία αυτή, ενώ προέτασσα , για ευνόητους λόγους, και τελικά κατάφερνα να συγκεντρώνω για λογαριασμό του σταθμού τα προβλεπόμενα έσοδα, ποτέ, επαναλαμβάνω, δεν κατάφερνα να συγκεντρώνω έγκαιρα τα, προβλεπόμενα από τα συμβόλαια, ίδια έσοδα. Γνωστοί και φίλοι μου έλεγαν να διεκδικήσω τα χρήματα με όλους τους δυνατούς τρόπους. Ποτέ δεν το έκανα. Και γνώριζα γιατί.
Μου αρκούσε που ζούσα όλο αυτό το πυρετώδες παραλήρημα των αυτοδιοικητικών εκλογών από τόσο κοντά, από απόσταση αναπνοής, θα λέγαμε. Και τότε είχαν χρώμα, είχαν παλμό, είχαν συναίσθημα.
Μου αρκούσε που συνωσμιζόμουν, μαζί με όλα αυτά τα "ανθρώπινα κοπάδια", δηλαδή τις παρατάξεις, ιδέες, αγωνίες,φόβους, οράματα, συζητήσεις, ίντριγκες, καβγάδες, μονιάσματα, μαχαιρώματα κατάστηθα και πισώπλατα ( όλα στο πρόγραμμα...), υποσχέσεις, συγγνώμες...ούζα, μεζέδες, καλαμπούρια...ως τις πρώτες πρωινές ώρες.
Μου έφτανε που αναβαπτιζόμουν, έστω και φαντασιακά, μέσα από την παραγωγή κειμένων, σε αξίες που μας λείπουν και που τόσο τις έχουμε ανάγκη...
Κι όταν, στο τέλος, κάποια πρόσωπα, κάποια παράταξη, που εγώ είχα προβάλει, με το δικό μου ιδιαίτερο τρόπο, κατόρθωναν να διαβούν την πύλη του δημαρχιακού μεγάρου, ξέκλεβα κι εγώ ένα ελάχιστο κομμάτι ικανοποίησης...
Τώρα που το σκέφτομαι δεν ήταν και λίγο...