Άποξένωση

Πόσο ξένο μερικές φορές

σε λογιάζει το ίδιο σου το σώμα!

αυτά που χέρια νόμιζες

ξερά κλαδιά έχουν γίνει σε άνυδρο παρόν

τα πόδια, τούτα τα έρημα πόδια,

καλώδια ξέπνοα θαρρείς, αχρηστευμένα

το τανυσμένο γέλιο σου

ορθόπλωρο σε όλους τους αδάμαστους φθόνους

ό,τι που σαλεύει, άτονο, καχεκτικό, ξεβρασμένο στην ακτή

αχνοί στοιχειωμένοι ψίθυροι τα πρώτα λάλα βλέμματα

ρημαγμένος απ’ την άρμη του άλλοτε

αργοδιαβαίνεις την οδό του μαρτυρίου σου

προς κάποια σταύρωση,

ποιαν; δε γνωρίζεις

χωρίς ληστές, χωρίς δήμιους,

χωρίς ξεγελαστή θεό

τι να τους κάνεις άλλωστε;

εσύ έχεις τους φίλους…


(Γιατί "Ξένος" δε γεννιέσαι, γίνεσαι σιγά σιγά...)