Αφορμή μου δίνει ένα πρόσφατο ταξίδι στην ΠΓΔΜ. Έντονη η οσμή της προβολής αναφορών σε συγκεκριμένα πρόσωπα και σύμβολα. Ναι, εκείνα που γνωρίζουν ότι διεγείρουν τα ιστορικά αντανακλαστικά γείτονος χώρας. Η κληρονομιά του Τίτο ήταν γεμάτη φαλκιδεύσεις και διαστρέβλωση. Το νέο κρατίδιο- περιφέρεια, μέσα στον ορυμαγδό της διάλυσης και της "αποκαλυπτικής" απομόνωσης, το μόνο στήριγμα που είχε- πριν την ειρηνική εισβολή των Αμερικανών- ήταν ακριβώς αυτό το φουσκωμένο υπερεγώ, το ταϊσμένο με μύθους και ξωτικά. Κι εμείς τι κάναμε; Αντί να το ξεφουσκώσουμε με έξυπνη οικονομική διπλωματία, το φουσκώσαμε κι άλλο με σπασμωδικές κι ασυντόνιστες αντιδράσεις. Τώρα είναι πλέον αργά, για να διαγράψουμε όλη εκείνη την ολέθρια πολιτική της κορώνας, του λαβάρου και του εμπάργκο(!). Με ασύλληπτη επιπολαιότητα και τυχοδιωκτισμούς Καταφέραμε και δημιουργήσαμε ένα εθνικιστικό τέρας, που συντηρείται και συνέχεται από μια αγωνιώδη αυτοαναφορικότητα. Υποχείριο του Αμερικάνικου παράγοντα και μιας ηγεσίας- μαριονέτα, ξορκίζει τους φόβους του με τα μαγικά και τα φίλτρα του Εθνικισμού, για να θυμίζει στο λαό τους πανταχόθεν εχθρούς του.