Θυμάμαι πως όποτε "κατέβαινα" κι εγώ στις Δημοτικές εκλογές, πριν από αρκετά χρόνια, όχι ως υποψήφιος ( μόνον άπαξ-με οικτρή κατάληξη ), αλλά ως διαφημιστής προσώπων και παρατάξεων, η αγωνία μου δεν ήταν αν "θα βγάλω" τα κείμενα-τα οποία παραδόξως έβγαιναν αρκετά εύκολα-αλλά αν θα καταφέρω, έστω και στο παρά πέντε, να μαζέψω όλα τα χρέη προς το ραδιόφωνο που δούλευα, έγκαιρα, πριν την Κυριακή των εκλογών. Διότι η πείρα (και η λογική) μου έλεγε ότι μετά την απομάκρυνση από το ταμείο-εν προκειμένω το όνειρο-ουδεμία " επιταγή " αναγνωρίζεται. Σχεδόν ποτέ όμως, στις 3-4 φορές που ασχολήθηκα ως διαφημιστής με τη διαδικασία αυτή, ενώ προέτασσα , για ευνόητους λόγους, και τελικά κατάφερνα να συγκεντρώνω για λογαριασμό του σταθμού τα προβλεπόμενα έσοδα, ποτέ, επαναλαμβάνω, δεν κατάφερνα να συγκεντρώνω έγκαιρα τα, προβλεπόμενα από τα συμβόλαια, ίδια έσοδα. Γνωστοί και φίλοι μου έλεγαν να διεκδικήσω τα χρήματα με όλους τους δυνατούς τρόπους. Ποτέ δεν το έκανα. Και γνώριζα γιατί.
Μου αρκούσε που ζούσα όλο αυτό το πυρετώδες παραλήρημα των αυτοδιοικητικών εκλογών από τόσο κοντά, από απόσταση αναπνοής, θα λέγαμε. Και τότε είχαν χρώμα, είχαν παλμό, είχαν συναίσθημα.
Μου αρκούσε που συνωσμιζόμουν, μαζί με όλα αυτά τα "ανθρώπινα κοπάδια", δηλαδή τις παρατάξεις, ιδέες, αγωνίες,φόβους, οράματα, συζητήσεις, ίντριγκες, καβγάδες, μονιάσματα, μαχαιρώματα κατάστηθα και πισώπλατα ( όλα στο πρόγραμμα...), υποσχέσεις, συγγνώμες...ούζα, μεζέδες, καλαμπούρια...ως τις πρώτες πρωινές ώρες.
Μου έφτανε που αναβαπτιζόμουν, έστω και φαντασιακά, μέσα από την παραγωγή κειμένων, σε αξίες που μας λείπουν και που τόσο τις έχουμε ανάγκη...
Κι όταν, στο τέλος, κάποια πρόσωπα, κάποια παράταξη, που εγώ είχα προβάλει, με το δικό μου ιδιαίτερο τρόπο, κατόρθωναν να διαβούν την πύλη του δημαρχιακού μεγάρου, ξέκλεβα κι εγώ ένα ελάχιστο κομμάτι ικανοποίησης...
Τώρα που το σκέφτομαι δεν ήταν και λίγο...

Λοιπόν, αφορμή πήρα από την ανάρτηση του Νίκου Μαστοράκη, σχετικά με μια άλλη, αίσια-αθωωτική λύση για το Χριστό κι όχι αυτή που του επεφύλαξε τη σταυρική θυσία. Η θρησκεία μας, σχολίασα, έχει λάβει πρόνοια για τέτοιες πονηρές ( όχι αιρετικές ) εκδοχές. Επικαλείται ακαριαία την αναγκαστική εκπλήρωση των προφητειών. Πότε " κατασκευάστηκαν " και που είναι ένα ζήτημα που μελετάται. Εκείνο που προκύπτει αβίαστα είναι ότι σε δογματικά ζητήματα η Εκκλησία μ´ ένα εξοργιστικά παραπειστικό τρόπο βρίσκεται πάντοτε να είναι από πάνω!

Δεν είμαι Γιαννιώτης. Δεν είχα επαρκή ερεθίσματα για ν´ αποφανθώ σχετικά με τον Βίο και την Πολιτεία του εκλιπόντος Μητροπολίτου Θεοκλήτου. Αρκούμαι ν´ αφουγκραστώ την κρίση των Γιαννιωτών. Θετική ήταν η γνώμη που σχημάτισα γι αυτόν, κατά το παρελθόν, από τις ψύχραιμες και νουνεχείς τοποθετήσεις του στο ζήτημα των ταυτοτήτων και στο ζήτημα των περιφορών, δίκην αρπαχτής, " ιερών κειμηλίων ". Μ´ άρεσε η διαμάχη του με τον ακραίο Χριστόδουλο. Τον " πήγαινα", για να εκφραστώ λίγο λαϊκά, για το τσαγανό του. Θα γκρινιάξω, όμως, αν και θα συγκρουστώ με το νωπό λαϊκό αίσθημα, και θα πω ότι δε μου άρεσε η κώφωση ή η αδράνεια ή η υστεροβουλία, όπως θέλετε πείτε το, που επέδειξε στο εύλογο και δίκαιο αίτημα φορέων και ιδιωτών της πόλης να συνεργαστεί, για να περιέλθει το κληροδότημα Σταύρου στον φυσικό αποδέκτη του, την Γιαννιώτικη κοινωνία. Ήταν, κατ´ εμέ, μια ενοχλητική αναντιστοιχία, και οι Ιεράρχες κρίνονται και γι αυτό...

Αφορμή μου δίνει ένα πρόσφατο ταξίδι στην ΠΓΔΜ. Έντονη η οσμή της προβολής αναφορών σε συγκεκριμένα πρόσωπα και σύμβολα. Ναι, εκείνα που γνωρίζουν ότι διεγείρουν τα ιστορικά αντανακλαστικά γείτονος χώρας. Η κληρονομιά του Τίτο ήταν γεμάτη φαλκιδεύσεις και διαστρέβλωση. Το νέο κρατίδιο- περιφέρεια, μέσα στον ορυμαγδό της διάλυσης και της "αποκαλυπτικής" απομόνωσης, το μόνο στήριγμα που είχε- πριν την ειρηνική εισβολή των Αμερικανών- ήταν ακριβώς αυτό το φουσκωμένο υπερεγώ, το ταϊσμένο με μύθους και ξωτικά. Κι εμείς τι κάναμε; Αντί να το ξεφουσκώσουμε με έξυπνη οικονομική διπλωματία, το φουσκώσαμε κι άλλο με σπασμωδικές κι ασυντόνιστες αντιδράσεις. Τώρα είναι πλέον αργά, για να διαγράψουμε όλη εκείνη την ολέθρια πολιτική της κορώνας, του λαβάρου και του εμπάργκο(!). Με ασύλληπτη επιπολαιότητα και τυχοδιωκτισμούς Καταφέραμε και δημιουργήσαμε ένα εθνικιστικό τέρας, που συντηρείται και συνέχεται από μια αγωνιώδη αυτοαναφορικότητα. Υποχείριο του Αμερικάνικου παράγοντα και μιας ηγεσίας- μαριονέτα, ξορκίζει τους φόβους του με τα μαγικά και τα φίλτρα του Εθνικισμού, για να θυμίζει στο λαό τους πανταχόθεν εχθρούς του.

Η μόνη αποδεχτή μορφή παντογνώστη είναι αυτή του αφηγητή σε λογοτεχνικό κείμενο. Όλες οι άλλες μορφές είναι από γραφικές έως επικίνδυνες.

"Πολλά βαρύ" το μενού των αυτοδιοικητικών εκλογών. Κάτι τα συσσωρευμένα τοπικά προβλήματα, απότοκα της σοβούσας κρίσης, κάτι οι...εγγυμονούσες, συνήθως, ενδοπαραταξιακές έριδες, κάτι η πενταετής θητεία των νέων αρχών, άνοιξε η βεντάλια των συμμετοχών. Πλέον, ο καθένας μας έχει 2-3 τουλάχιστον φίλους ή συγγενείς υποψήφιους σε διαφορετικές παρατάξεις. Η εμπειρία έχει αποδείξει ότι κλονίζονται σε πολλές περιπτώσεις οι σχέσεις, όταν δοκιμάζονται σε τέτοιους φορτισμένους στίβους. Και στο τέλος, κουτσουρεύεται ο "συγκλονισμός" της συμμετοχής και γίνεται "κλονισμός" της σχέσης. Δυσάρεστα, ανόητα, ανεξήγητα...πάντως, συμβαίνουν.
Η μεγάλη δοκιμασία, ως εκ τούτου, είναι για τους ψηφοφόρους κι όχι για τους υποψηφίους...