Τώρα, το ξέρω, θα με πείτε "αιρετικό" αλλά, 
καθώς ακούω Μαρκόπουλο ( άσχετο γιατί και πώς ), 
σκέφτομαι ότι αυτή η φούρια: να "περάσει η ποίηση στον λαό" 
είχε και τραγελαφικά αποτελέσματα.
Και πραγματικά παρακολουθώ με τρόμο 
και δεν σας κρύβω πως νιώθω ένα σφίξιμο
στην αγωνιώδη προσπάθεια του συνθέτη
να στριμώξει τον στίχο μέσα στη μουσική του φόρμα.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον Θεοδωράκη,
και για τον ίδιο "προπατορικό" λόγο.