Θεωρώ λανθασμένη την επιλογή να ανατεθεί εξαρχής κι εξολοκλήρου το θέμα των 8 Τούρκων στασιαστών στην αρμοδιότητα των ελληνικών δικαστηρίων. Κατ' αντιστοιχία με τον τρόπο που το αντιμετωπίζει η άλλη πλευρά, το ζήτημα νομίζω ότι θα έπρεπε να ενσωματωθεί στην πολιτική ατζέντα, και μάλιστα στο ύψιστο επίπεδο. Κι όπως αρέσκεται και συνηθίζει η άλλη πλευρά, να γίνει αντικείμενο ανταλλάγματος ή ανταλλαγμάτων. Αν ο φόβος που οδήγησε το νομικό σύστημα της Ελλάδας στην αποδοχή του αιτήματος ασύλου ήταν η ενδεχόμενη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των στρατιωτικών, ας σκεφτούμε λίγο ποια είναι και τα ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών που, ενώ ψήφισαν μια νόμιμη κυβέρνηση για να τους κυβερνήσει, όπως τους κυβερνήσει, είδαν ένα πολυάριθμο τσούρμο αντιφρονούντων να προσπαθεί με βίαιες διαδικασίες να προσπαθεί να ποδοπατήσει αυτό τους το δικαίωμα. Το επίσημο Ελληνικό κράτος έπρεπε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, να ζητήσει επιτακτικά την προσκόμιση επαρκών στοιχείων εμπλοκής των κατηγορουμένων στο κίνημα, κι εάν προσκομίζονταν, να τους παρέδιδε πάραυτα στις αρχές της γείτονος με την σαφή υποσημείωση πως όφειλαν να τους δικάσουν παρουσία διεθνών παρατηρητών. Τα υπόλοιπα είναι επικίνδυνο κι ανεύθυνο πινγκ πονγκ!