Γραμμένο χθες, επί τη ευκαιρία της πρωταπριλιάς, δημοσιευμένα σήμερα, λόγω της επικαιρότητάς του:

Πρωταπριλιά

Σε μη επιτρεπτά όρια
Η αλήθεια τούτο το Χειμώνα
Τρομάζει η ρυπαίνουσα δράση της

Μυριάδες,πλέον, αιωρούνται
Στο κενό των μεταξύ μας σιωπών
Μικροσωματίδια εφικτών και ανέφικτων
Ανεκτών και μη ανεκτών

Αδυνατούν οι συγγνώμες να επέμβουν

Κι εκείνο ακόμη
Το μικρό αεράκι της υπόσχεσης
Για κάθετί μη εκπληρωμένο
Δε φτάνει ως εδώ
Πυκνή Αιθάλη ανερμήνευτου
Την εμποδίζει

Ξερακιανό, αραιωμένο, περιφέρεται
Μές την υποτακτική αδράνεια της αναίρεσης

Σε μη επιτρεπτά όρια
Η αλήθεια και η συνοδός ομολογία της
Τούτο το φαιδρό Χειμώνα
Το νιώθεις, το ανασαίνεις,
Περνά βαθιά μέσα στις φλέβες,
Στη ψυχή,
Στην άναρθρη εγωπάθειά μας
Αδειάζει το μέγα δέος για το τέλος
Από το έρμα του

Τι να πεις;
Μέσα σε τόσο ζόφο
Σε τόση αποφορά
Που αναδίδει ο ξεχασμένος πόθος
Με προτεταμενο ψέμα
Ποιο αδιανόητο να φοβίζεις;