Πρέπει να γίνει κανείς παιδί για να δει το θαύμα σε κάθε γέννηση κι αρκετά ώριμος για να συντηρήσει αυτή τη... Ματιά...
Οι δικές μου ευχές γι αυτές τις γιορτές
Και για όλες όσες ακολουθήσουν...

Αυτές οι ευχετήριες μαντινάδες τέτοιες μέρες προς πρωθυπουργούς και προέδρους είναι ο απόλυτος ευτελισμός της αυθορμησίας της παράδοσης.

Αυτή η επιστροφή πινακίδων κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, μοιάζει με το μοίρασμα της λείας ανάμεσα στα δύο μέλη μιας συμμορίας...

Παρακαλώ τον Δήμαρχο Ιωαννιτών ( όποιος κι αν είναι αυτός ) του χρόνου, ν' ανακαλύψει ένα Μύλο, ένα χοιροστάσι, ένα κοτοστάσι, ένα ό,τι να ναι, αλλά να ναι " ξωτικών ", γιατί δεν αντέχω να " σιτίζεται " μια ολόκληρη αγορά με τ' αποφάγια παιδικών ονείρων!...Αυτό το καταστάλαγμα της σημερινής εκδρομής.

1.      Όλοι σκόρπια έχουμε πεταχτεί σ΄ αυτό τον κόσμο

κι αν δε ψάξει ο ένας για τον άλλον

είμαστε, ήδη, ολότελα χαμένοι...

Απ´ όλα όσα κουβαλούν από το παρελθόν οι πολιτικοί, το πιο ελαφρύ είναι ο καταγγελτικός λόγος, γι αυτό φτάνουν ως το παρόν, μεταφέροντας, εδώ κι εκεί, μόνον αυτόν.

Πόσο αλλάξαν οι καιροί
Μας αρκεί ένας όποιος ύπνος
Φτάνει να είναι γεμάτος
Με τους εφιάλτες των άλλων....

Αυτοί οι χρυσαυγίτες με τις νέες ονομασίες που δίνουν σε γνωστές ιστορικές αξίες, κυριολεκτικά " γράφουν ιστορία "!

Η εκτίμηση, (όπως εκδηλώνεται από μερίδα του τύπου), πως η δημοσιοσκοπική " Ανάσταση " της ΧΑ, οφείλεται στο τραγικό συμβάν της δολοφονίας δύο μελών της, θεωρώ πως οφείλεται σε ρηχή κι αβασάνιστη ανάλυση της πραγματικότητας. Πιστεύω πως τα τελευταία παραδείγματα διαχωρισμού του πολιτικού προσωπικού από το κοινό δράμα του λαού και η έκδηλη προσπάθεια αυτοπροστασίας του είναι ο βασικότερος λόγος που αποστασιοποιεί τους ψηφοφόρους απ´ τις δημοκρατικά συντεταγμένες μορφές εξουσίας.

Κι όμως
τα Τείχη ποιητή
ήσαν 
μία κάποια λύσις...


Το ποίημα το συνέθεσα, έχοντας στο μυαλό μου το "corpus" των πολιτικών που εφαρμόστηκαν στη περίπτωση της δικής μας κρίσης. Ένα συνονθύλευμα αλληλοσυγκρουόμενων μέτρων, χωρίς ορατά αποτελέσματα. Τα "τείχη", η αποφυγή δηλ. της υπερέκθεσης στην βλαπτική ακτινοβολία του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος στις μικρές περιφερειακές αγορές, ήταν απαραίτητα, όπως αποδείχτηκε, στην περίπτωσή μας!

Το πολύ πρόσφατο προσχέδιο του προυπολογισμού, το οποίο προβλέπει απαρασάλευτους βουλευτικούς μισθούς και παρελκόμενα, αποδεικνύει ότι πέρα από τις ιδεολογίες και πολιτικές "βιτρίνας", τύπου "μνημονιακοί", "αντιμνημονιακοί", "φασίστες", "δημοκράτες", "φιλολαϊκοί", "ανεξάρτητοι", "προοδευτικοί", "μπλε", "πράσινοι", "κόκκινοι" κι όλες οι αποχρώσεις του γκρι, κυρίαρχη, για όλους τους Βο(υ)λευτές, ιδεολογία είναι...ο πολιτικός αμοραλισμός!

"Καθισμένοι απέναντι σε ασαφή χθες και ασαφή αύριο, γερνάμε σήμερα..." έχει γράψει ο Αντόνιο Πόρτσια. Πόσο χρήσιμο στις περίεργες μέρες που ζούμε!
Αλήθεια, όμως, είμαστε έτοιμοι ν΄αντέξουμε τη σαφήνεια; μήπως αυτό το "νέο φως" αποκαλύψει ανεπιθύμητα πράγματα;
Βολική η ομίχλη, ειδικά όταν αυτή απαγορεύει πτήσεις σε...άγνωστους προορισμούς.

H παρουσίαση συγγραφικού έργου είναι μια σοβαρή υπόθεση. Προυποθέτει καταρχήν καλή πρόθεση από την πλευρά του παρουσιαστή κι εν συνεχεία, κατά σειρά, εμβριθή μελέτη του έργου με αναφορές σε αξίες, όπως σεβασμός, ευαισθησία κι... "ερωτική διάθεση" για το έργο και τον συγγραφέα. Η παρουσίαση δεν είναι αγγαρεία, ούτε δημοσιοσχεσίτικη άσκηση, ούτε βήμα για ναρκισσιστική εκτροπή κι αυτοαναφορικότητα, ούτε, τέλος, αποτελεί "όχημα" για κάθε είδους κι επιπέδου αναζητήσεις. Δυστυχώς, οι αρχές αυτές καταστρατηγούνται πολλάκις και το κοινό "βασανίζεται" αποπροσανατολιζόμενο, και μετατρέπεται σε "διώκτη" του πραγματικού στον άγριο κόσμο του υποθετικού...

Έριξα μια ματιά στις αναρτήσεις μου και διαπίστωσα ότι μια από τις καλύτερές μου ποιητικές στιγμές δεν συμπεριλαμβάνεται. Σας την χαρίζω λοιπόν!

Λέξεις

Είχα ένα σεβαστό κομπόδεμα με λέξεις
Κρατημένο για χαλεπούς καιρούς αλαλίας
Λέξεις ταπεινές, πομπώδεις,
Βαρύθυμες και ιλαρές,
Ασόβαρες και σοβαρές,
Λέξεις ατίθασες, ανυπόταχτες,
Λέξεις ανόρεχτες, πλαδαρές,
Στείρες και καρπερές,
Λέξεις συνένοχες, αποσιωπητικές,
Λέξεις που φέρνουν τις άνω κάτω τελείες
Σε τακτοποιημένο νοήματα.

Κάθε λογής πραμάτεια
Ξεχασμένη στα ερμάρια
Της ράθυμης μνήμης

Λέξεις που επενδύουν κι επενδύονται
Σε μακροπρόθεσμης πνοής φληναφήματα
-βέβαιο κέρδος, θολός ορίζοντας-
Σε αμοιβαίας αποδοχής στερεότυπα-
Νωθρά συμβόλαια, δυσκίνητα, ασύμφορα.
Σκέφτηκα τις εμπρόθεσμες αναγκαίες κολακείες-
Μεγάλο κέρδος, μεγάλο ρίσκο

Έπεσα σε βαθιά περίσκεψη

Μα πάλι, σκέφτηκα,
Τι να τις κάνω τις επιπλέον λέξεις
Όταν αποδίδει πολλαπλάσια το...ανείπωτο;

http://frengidou.blogspot.gr/2013/09/blog-post.html

Είναι το τέταρτο ποίημά μου που βραβεύεται, αυτή τη φορά ο έπαινος προέρχεται από τον λογοτεχνικό όμιλο Αγρινίου. Μια τέταρτη θέση ανάμεσα σε 510 συμμετέχοντες είναι σημαντική. Ο διαγωνισμός ήταν ποιητικός και η ονομασία του " Κ. Χατζόπουλος ", προς τιμήν του φερώνυμου Αγρινιώτη λογοτέχνη. Είναι, ωστόσο περισσότερα τα βραβευμένα από τα δημοσιευμένα μου ποιήματα κι αυτό συνιστά παραδοξότητα. Ακολουθεί το βραβευθέν:

Το πείραμα

Χρόνια τώρα
Πολλά μέτρα μέσα στο είναι του
Ετοιμάζει το μεγάλο πείραμα
Μες το βαθύ, άγνωστο σώμα του
Φτιάχνει το επίμηκες τούνελ
Για να περάσουν οι ματαιώσεις του
Βιαστικές κι αυτές σαν όλα τ΄ άλλα
Χωρίς μεγάλη έγνοια
Για τις θεμιτές ταχύτητες
Αφού το έσω σκότος είναι εκεί
άπειρο, μυστηριώδες, ανυποχώρητο

Κι όλο μαζεύει υλικά
Σχέδια, πλάνες, ψευδαισθήσεις,
Αλόγιστες πορείες μες το χρόνο
Σκόρπια κατάλοιπα
Της πιο σκοτεινής του ύλης

Ενώνει τις σαθρές συνδέσεις
Με αντίθετα φορτισμένα παρελθόντα
Ενώνει, χωρίζει, ενώνει, χωρίζει
Νωχελικά, ανόρεχτα, αδιάκοπα

Και λίγο πριν το μεγάλο μπαμ
Το πείραμα δραπετεύει
Κι ο ίδιος καταφεύγει
Στη πιο απόμερη γωνιά
Της φωτεινής του ύλης.

Άποξένωση

Πόσο ξένο μερικές φορές

σε λογιάζει το ίδιο σου το σώμα!

αυτά που χέρια νόμιζες

ξερά κλαδιά έχουν γίνει σε άνυδρο παρόν

τα πόδια, τούτα τα έρημα πόδια,

καλώδια ξέπνοα θαρρείς, αχρηστευμένα

το τανυσμένο γέλιο σου

ορθόπλωρο σε όλους τους αδάμαστους φθόνους

ό,τι που σαλεύει, άτονο, καχεκτικό, ξεβρασμένο στην ακτή

αχνοί στοιχειωμένοι ψίθυροι τα πρώτα λάλα βλέμματα

ρημαγμένος απ’ την άρμη του άλλοτε

αργοδιαβαίνεις την οδό του μαρτυρίου σου

προς κάποια σταύρωση,

ποιαν; δε γνωρίζεις

χωρίς ληστές, χωρίς δήμιους,

χωρίς ξεγελαστή θεό

τι να τους κάνεις άλλωστε;

εσύ έχεις τους φίλους…


(Γιατί "Ξένος" δε γεννιέσαι, γίνεσαι σιγά σιγά...)

Κι όμως, τα δέντρα είναι πιο προνοητικά από τους ανθρώπους
-Έχετε δει κανέναν απ' αυτούς να φυτρώνει όταν τον θάβουν;

Πάλι ο αχθοφόρος χρόνος...

Πάντοτε φοβόμουν
την εντέλεια των άψογων δεικτών
προπαντός εκείνων που δείχνουν
των απογνώσεων το ρυθμικό πέρασμα
εκείνων που ξεσκεπάζουν
των μαχών το μυστικό αποτέλεσμα

πάντοτε με ξένιζε
η συμπαιγνία των άπληστων δεικτών
στο παλιό ξύλινο ρολόι του τοίχου
(κι αυτού η παγωμένη στάση ύποπτη)
Η αγχωμένη βιάση προς το μεσονύχτι
το άσκοπο πήγαιν΄ έλα του εκκρεμούς
το εκκωφαντικό τικ τακ προς τον κωφάλαλο κόσμο
(τον απρόθυμο γι αφυπνίσεις κι αναμετρήσεις)
προσηλωμένοι σαν αγάλματα
σ΄ αυτό το επίμονο τικ τακ…

ίσως γι αυτό χάνουμε
όλους τους πολύτιμους ήχους…

Για τον αμετάκλητα ξενιτεμένο χρόνο...

Τικ τακ
Τίποτα
Ενας δείκτης ταξιδεύει
Σε λευκό τοπίο
Ασφαλής διέλευση
Κανονική
Οριοθετημένα
Τίποτα

Όμως
Τι ανεπανόρθωτη ζημιά!

Ενα επικαιρικό ποίημα , τελευταίας " σοδείας":

Είναι καιρός τώρα
Που ο επάρατος στόχος
Μ' έφερε ως εδώ
Σ' αυτό το άσυλο της άρνησης
Να τρέφομαι στάλα στάλα
Προσδωκ´ομενα αποτελέσματα

Σε μια νοσηλεία που δεν τελειώνει
Μα ούτε κι άρχισε ακριβώς

Κι εγώ κάθομαι και προς μένω
Δεν έχω άλλη επιλογή
Μόνο που και που
" τι θα μου κάνετε;" Τους λέω
Κι αυτοί μου δείχνουν
Μακροσκελή διαγράμματα

Κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι
Ολες τις διακυμάνσεις
Του μάταιου

Ενας μεγάλος κίνδυνος ελλοχεύει στις λεγόμενες ¨ποιητικές βραδιές¨, κι αυτός είναι η κακή απαγγελία. Ειδικά στην περίπτωση της ¨μηνυματικής¨ ποίησης, φαίνεται ότι η κακή απαγγελία κάνει διπλή ζημιά! Η απαγγελία δεν είναι αγγελία, είναι ¨μετάδοση¨ . Οφείλει να είναι αργή, για να είναι ¨μεταδοτικη¨, δεν είναι διεκπεραιωτική. Η ¨άυρα¨ του ποιήματος δεν πρέπει να λογίζεται ως δυνατός σίφουνας , που φυσάει και παίρνει  αμπάριζα λέξεις, νοήματα, αισθήσεις. Επιπλέον, η άρθρωση είναι εκ των ων ουκ άνευ . Δε μπορώ να φανταστώ απαγγελία που ακολουθεί  το ποίημα τρεκλίζοντας, όπως ο μεθυσμένος τη σκιά του!
Είχα μια κακή εμπειρία απαγγελίας χθες το βράδυ. Δυστυχώς , το ¨θύμα ¨  ήταν ο Καβάφης.

Ο Αισχύλος, εκτός από τα 7 σωζώμενα έργα του, έγραψε, επίσης, και τα:
Αιγύπτιοι, Πρωτεύς, Αμυμώνη, Δαναίδες, Αιτναίες, Ισθμιασταί, Προμπεύς, Σφίγγα, Λάιος, Οιδίπους, Γλαύκος Ποτνιεύς, Φινέας, Μυρμιδόνες, Νηρηίδες, Έκτορος λύτρα, Φρύγες, Προμηθεύς λυόμενος, Προμηθεύς πυρφόρος, Αργώ, Λήμνιοι, Υψιπύλη, Καβείροι, Όπλων κρίσις, Θρήσσαι, Σαλαμίνιαι, Ψυχαγωγοί, Πηνελόπη, Οστολόγοι, Κίρκη, Μελανίππη η σοφή, Ηθωνού, Τοξότιδες, Ελευσίνιοι και άλλα...
Πόσο πιο ολοκληρωμένη θα ήταν η γνώση μας για τις ιδέες, τις αντιλήψεις, την αίσθηση που είχαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι για τα πράγματα, αν είχαν σωθεί αυτά τα έργα!

Οι περισσότεροι γνωρίζουμε ότι ο Ευριπίδης δεν έγραψε μόνο 18 τραγωδίες, αλλά πολύ περισσότερες. Εκτός από τις  γνωστές, λοιπόν, έγραψε και τις:
Δίκτυς, Θερισταί, Ρήσος, Σίσυφος, Αλέξανδρος, Φόνισσες, Παλαμήδης, Αλκμέων στη Ψωφίδα(!), Αίολος, Κρήτες, Χρύσιππος, Πηλέας, Φοίνικας, Μελέαγρος, Σκύριοι, Θησέας, Θυέστης, Αντιόπη, Κρεσφόντης, Μελανίππη η σοφή, Μελανίππη η Δεσμώτις και άλλες...

H κρίση έχει και τα καλά της. Η συνοδός οικονομική δυσπραγία θέτει σε επ΄αόριστον αναστολή δεκάδες ή εκατοντάδες ανούσιες λογοτεχνικές εκδόσεις. Χθες είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω το αφιέρωμα σε κάποιον ποιητή. Διαβάστηκαν εκτεταμένα αποσπάσματα από τις πέντε(!) δημοσιευμένες ποιητικές του συλλογές. Με δυσκολία συγκράτησα την ορμή του Μορφέα, ακούγοντας επί μακρόν όλες τις κλίσεις του χορτολιβαδικού έρωτα, ομού μετά των ζουζουνίων του. Μισή συλλογή, κι αυτή κατόπιν βασανιστικής περίσκεψης, αρκούσε να εκδοθεί. Ο τιμώμενος δήλωσε ότι έχει έτοιμες άλλες τρεις(!!!) συλλογές, αλλά, φευ!,του λείπουν τα ευρώπουλα.
Ευτυχώς!

Σήμερα έχει βροχή και κρύο. Στο νησί είναι κατάρα τούτο το δίδυμο τούτη την εποχή, για τους περισσότερους. Εδώ είναι μια από τις πολλές ασυγχρόνιστες κι ασυντόνιστες μέρες, που εύχεσαι να είσαι αλλού. Μήπως, όμως, είναι μια απ΄αυτές τις μέρες που σε δοκιμάζουν; που σου βάζουν εμπόδια που πρέπει να υπερβείς; μήπως είναι μια απ΄αυτές τις μέρες που δοκιμάζουν τις δυνάμεις σου; τις αντοχές και την ανεκτικότητά σου;
Τι άλλο από εξοικείωση και προσαρμογή είναι το δυσυπόστατο δίλλημα που σου θέτει η ευτυχία;
Το έλυσες; έχεις κάνει καλή συμφωνία με το τώρα και έως το... επέκεινα...

Γραμμένο χθες, επί τη ευκαιρία της πρωταπριλιάς, δημοσιευμένα σήμερα, λόγω της επικαιρότητάς του:

Πρωταπριλιά

Σε μη επιτρεπτά όρια
Η αλήθεια τούτο το Χειμώνα
Τρομάζει η ρυπαίνουσα δράση της

Μυριάδες,πλέον, αιωρούνται
Στο κενό των μεταξύ μας σιωπών
Μικροσωματίδια εφικτών και ανέφικτων
Ανεκτών και μη ανεκτών

Αδυνατούν οι συγγνώμες να επέμβουν

Κι εκείνο ακόμη
Το μικρό αεράκι της υπόσχεσης
Για κάθετί μη εκπληρωμένο
Δε φτάνει ως εδώ
Πυκνή Αιθάλη ανερμήνευτου
Την εμποδίζει

Ξερακιανό, αραιωμένο, περιφέρεται
Μές την υποτακτική αδράνεια της αναίρεσης

Σε μη επιτρεπτά όρια
Η αλήθεια και η συνοδός ομολογία της
Τούτο το φαιδρό Χειμώνα
Το νιώθεις, το ανασαίνεις,
Περνά βαθιά μέσα στις φλέβες,
Στη ψυχή,
Στην άναρθρη εγωπάθειά μας
Αδειάζει το μέγα δέος για το τέλος
Από το έρμα του

Τι να πεις;
Μέσα σε τόσο ζόφο
Σε τόση αποφορά
Που αναδίδει ο ξεχασμένος πόθος
Με προτεταμενο ψέμα
Ποιο αδιανόητο να φοβίζεις;

Αλλη μια βροχερή μέρα. Ο Χειμώνας τούτος κάνει ¨αρμένικη βίζιτα¨ στη καθημερινότητας μας, εισβάλλει βίαια στη ψυχολογία μας, ορίζει τους δικούς του κανόνες. Η Ανοιξη μοιάζει μ´ ένα καλό κρασί, που περιμένει υπομονετικά στο βαρέλι να ωριμάσει. Κι όσο αργά και υπομονετικά ωριμάζει τόσο γρήγορα καταναλώνεται. Βραχύβια και δύστροπη η Ανοιξη σε αυτόν τον πειθαρχημένο τόπο, ποτέ δε σε κοιτάει στο πρόσωπο, πάντοτε σου ρίχνει Λοξά βλέμματα δυσπιστίας κι αμφισβήτησης.¨θέλεις να αναμετρηθείς Μαζί μου,ρε;¨ μοιάζει να μας λέει...
Θέλουμε;

Δεν κατάλαβα

Εγκαινιάζω τούτη τη σωστική λέμβο του επικοινωνιακού ναυαγίου των ημερών μας με ένα ποίημα:

Δεν κατάλαβα
Πως τόσοι πολλοί
Μέσα σε τέτοιο χαλασμό
Με λίγα ψίχουλα ενόρασης
Εθρεψαν τόσες πήχες ουρανό

Κι αυτός σε ανταπόδοση
Σκεπάζει όλη τη γύμνια τους

Ακόμη δε κατάλαβα
Πως με τόση ξεχασμένη τσίμπλα
Με τόσα ξυνισμένα δάκρυα
Είδαν μόνοι αυτοί
Από όλους τους άλλους
Τους παραστρατημένους
Το μέγα θαύμα

Μάλλον θα ονειρεύονται
 Η
Θα πεθαίνω για όνειρο...