Μέρος της ομιλία της Μαρίας Τσούπη στην παρουσίαση της ποιητικής μου συλλογής με τίτλο "Άμωμη Αλίευση"
MAH01514.MP4

Η απόλυτη θλίψη:
να "εγκαλείται" ή να "παρακαλείται" ο - για τη συμβολή του στην αποθέωση του λόγου - βραβευθείς να παρουσιάσει ένα όποιο δείγμα λόγου...
Όνειδος και κατάντημα για μια Ακαδημία που, εκτός των άλλων, αγνοεί τους περίεργους κι ακατανόητους κώδικες συμπεριφοράς των rock stars.

Ο Μπομπ Ντίλαν παρέλαβε τελικά το Νόμπελ Λογοτεχνίας

Το μυστήριο παραμένει όσον αφορά την εκφώνηση της λεγόμενης ομιλίας αποδοχής του βραβείου, που μπορεί να έχει οποιαδήποτε μορφή, να είναι για παράδειγμα…

NEWS247.GR

Γιατί αυτές οι αλιεύσεις θέλουν άστατους καιρούς.
Μόνο τότε βγάζουν από πάνω τους το ρούχο της προσποίησης κι ενδύονται ουσία,
γίνονται "άμωμες"...
Από τις εκδόσεις "Μελάνι".

Ο κύριος "κόκκινο πανί" ήταν χθες στο δελτίο του Alpha. Ξέρω, όλοι σας περιμένετε από μένα τώρα ένα από τα πικρόχολα και ειρωνικά σχόλια που συνηθίζουν οι πολλοί. Μην περιμένετε τέτοια από μένα. 
Βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα τη συνέντευξη, γιατί είχε απ' όλα: και επαρκή δόση αυτοκριτικής του οικονομολόγου, και μπόλικη δόση δημοσιογραφικού κανιβαλισμού, και τις σωστές ντρίπλες με τις δύσκολες ερωτήσεις, και τα δυσοίωνα της στυγνής οικονομικής λογικής. 
Ο Βαρουφάκης ήταν αυτός που αναμέναμε: προβλέψιμος στα όρια του απρόβλεπτου. Με μία ένσταση: το mea culpa του θα έπρεπε να περιλαμβάνει τον εμφανέστατο, καθαρά δονκιχωτικού τύπου, ερασιτεχνισμό (δε θέλω να πω ηθελημένο) της διαπραγματευτικής προσπάθειας. Δεν πήρα απάντηση λ.χ στο υποθετικό ερώτημα: γιατί δεν οργανώθηκε μια σοβαρή εναλλακτική πλατφόρμα, με ανθρώπους και μελέτες, για την έως εσχάτων μάχη; κάτι έστω, σε τομίδιο, να τριφτεί στη μούρη του Γιουνκέρ; Ήταν ευθύνη ολόδική του. Το ότι τον "κρέμασαν" οι "σύντροφοι" δεν μου λέει τίποτα. Εν ολίγοις - κι αυτό για τα πρακτικά - μου θύμισε όλη αυτή η ιστορία την παρανοϊκή κλιμάκωση στα Ίμια το '96, απαράσκευη, ακατανόητη, σοβαρά επιζήμια.
Τα υπόλοιπα δικά σας...

Αναρωτιέμαι αν Έλληνας πολιτικός ή διανοούμενος μίλησε με τη τόση θέρμη, παρρησία και ειλικρίνεια για την ουσία του ζητήματος των γλυπτών.
Να σημειώσω δε ότι οι προσπάθειες και αυτής της κυβέρνησης για θέμα της επιστροφής είναι εξαιρετικά υποτονικές, για να μην πω ανύπαρκτες.
Αν είμαστε ανίκανοι να τα διεκδικούμε
τότε είμαστε ανίκανοι και να τα έχουμε...

-6:52

Tryfon Graphics στην τοποθεσία BRITISH MUSEUM.

8 Φεβρουαρίου 2014 · 

 · 

Παρακαλώ δείτε το και προσέξτε τα επιχειρήματά του.
Είναι ένας Βρετανός, σωστά μορφωμένος , συγκλονιστικός και θα τολμούσα να πώ , πολύ κατατοπισμένος σε αυτό ...

Δείτε περισσότερα

Θεωρώ λανθασμένη την επιλογή να ανατεθεί εξαρχής κι εξολοκλήρου το θέμα των 8 Τούρκων στασιαστών στην αρμοδιότητα των ελληνικών δικαστηρίων. Κατ' αντιστοιχία με τον τρόπο που το αντιμετωπίζει η άλλη πλευρά, το ζήτημα νομίζω ότι θα έπρεπε να ενσωματωθεί στην πολιτική ατζέντα, και μάλιστα στο ύψιστο επίπεδο. Κι όπως αρέσκεται και συνηθίζει η άλλη πλευρά, να γίνει αντικείμενο ανταλλάγματος ή ανταλλαγμάτων. Αν ο φόβος που οδήγησε το νομικό σύστημα της Ελλάδας στην αποδοχή του αιτήματος ασύλου ήταν η ενδεχόμενη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των στρατιωτικών, ας σκεφτούμε λίγο ποια είναι και τα ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών που, ενώ ψήφισαν μια νόμιμη κυβέρνηση για να τους κυβερνήσει, όπως τους κυβερνήσει, είδαν ένα πολυάριθμο τσούρμο αντιφρονούντων να προσπαθεί με βίαιες διαδικασίες να προσπαθεί να ποδοπατήσει αυτό τους το δικαίωμα. Το επίσημο Ελληνικό κράτος έπρεπε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, να ζητήσει επιτακτικά την προσκόμιση επαρκών στοιχείων εμπλοκής των κατηγορουμένων στο κίνημα, κι εάν προσκομίζονταν, να τους παρέδιδε πάραυτα στις αρχές της γείτονος με την σαφή υποσημείωση πως όφειλαν να τους δικάσουν παρουσία διεθνών παρατηρητών. Τα υπόλοιπα είναι επικίνδυνο κι ανεύθυνο πινγκ πονγκ!

Τώρα, το ξέρω, θα με πείτε "αιρετικό" αλλά, 
καθώς ακούω Μαρκόπουλο ( άσχετο γιατί και πώς ), 
σκέφτομαι ότι αυτή η φούρια: να "περάσει η ποίηση στον λαό" 
είχε και τραγελαφικά αποτελέσματα.
Και πραγματικά παρακολουθώ με τρόμο 
και δεν σας κρύβω πως νιώθω ένα σφίξιμο
στην αγωνιώδη προσπάθεια του συνθέτη
να στριμώξει τον στίχο μέσα στη μουσική του φόρμα.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον Θεοδωράκη,
και για τον ίδιο "προπατορικό" λόγο.