A΄ έπαινος στον λογοτεχνικό διαγωνισμό "Ελικών" Βοιωτίας.
Το βραβευθέν:

Ονειρεύτηκα


Κι εγώ ονειρεύτηκα έναν κόσμο
Χωρίς ανάγκη για απαντήσεις, ακάνθους και μαστίγια
Έναν κόσμο λυτρωμένο από την αρχή
σαν εγχειρίδιο μικρό, ευσύνοπτο, χρηστικό
καμωμένο από φθηνή περγαμηνή
∞
Τ΄ αργύρια όμως ήδη δοσμένα
Οι κριτές μες τη βαρύθυμη βιασύνη τους
Τα όργανα μετρημένα, κρεμασμένα στη σειρά
Ο δικός μας Γολγοθάς έτοιμος από καιρό
(τα βάτα είχαν κουρευτεί, έχασκαν οι οπές στο χώμα)
∞
Κι εγώ δεν είχα επιλογή
χρόνος δε μου χαρίστηκε
Έπρεπε αμέσως ν’ ανταλλάξω
όλες τις προδοσίες
Με μία και μόνο Σταύρωση…

Στο καφενείο

Το ξέρεις πως μεγάλωσες
Γιατί οι ιστορίες σου ζούνε πια στην ίδια γειτονιά
Με αυτές του γέροντα στο διπλανό τραπέζι
Ακόμη κι ο τρόπος σου να πίνεις τον καφέ
Έγινε συνομίληκος του δικού του
Τα χαρμάνια αγοράζουν απ´ την ίδια ευωχία
Στο βλέμμα του το νοτισμένο
Που λουφάζει τρέχοντας να φτάσει τον γλάρο
Λουφάζει κι η δική σου αντάρα να πετάξεις

Το μέλλον σου φουρτούνιασε καημένε...

Κι εσύ νόμισες πως ανοίχτηκες
Σε μπουνάτσα ανέμελης ενηλικίωσης...

Ούτε για εσωτερική κατανάλωση δε φτουρούν πλέον αυτές οι συναντήσεις. Είναι άνευ σημασίας κι αντικρύσματος. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να επιβαρύνουν με το κόστος τους έτι περαιτέρω τις τσέπες των Ελλήνων πολιτών. Κι ο πλέον αφελής Έλλην καταλαβαίνει πλέον ότι τον δουλεύουν ασύστολα.
Οπλιστείτε με δύναμη και κουράγιο, πατριώτες, εκεί στο μέλλον που πάμε έχει βαρύ χειμώνα....

Μήνυμα Τσίπρα: Το μέλλον της Ευρώπης δεν είναι υπόθεση των τεχνοκρατών

«Το μέλλον της Ευρώπης δεν είναι υπόθεση των τεχνοκρατών» τονίζει ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, με ανάρτησή του στο Twitter, σημειώνοντας την…

α νέα φορομπηχτικά μέτρα είναι σαν τους αριθμούς των προσφύγων: εκπλήσσουν πάντοτε ακόμη και τους πιο ευφυείς τρόπους να τα πολλαπλασιάσεις.

Λασποβροχή
κι αυτό το λίγο λίγο της λάσπης
που βρέχει ακατάπαυστα τούτη την ώρα
μια νέα συναρπαστική εκδοχή
μια πρόγευση θα έλεγες
μιας άλλης
άγνωστης ταφής…

Ελπίζω με όλα αυτά που γίνονται να μην αναγκαστούμε σε λίγο καιρό να κλείσουμε την καθημερινότητά μας στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού, άντε και λίγο πιο έξω, στα όρια μιας αυλής.

Θ' αρχίσει η γνωστή γκρίνια για...την αλλαγή των κουρτινών, των χρωμάτων στους τοίχους, των καλυμμάτων στους καναπέδες, κ.λπ

Χειρότερη μορφή τρομοκρατίας δεν υπάρχει!

Κι ω της υποκρισίας και του κρετινισμού !
Αυτοί που δεν έβγαλαν ποτέ τους σημαία στο μπαλκόνι, αυτοί που δεν είχαν ιδέα ότι τέτοια μέρα ο υπουργός στέλνει μήνυμα σε εκπαιδευτικούς και μαθητές, έκαναν τη δική τους επανάσταση, μέρα που ταν, κι εξηγέρθησαν, όχι τόσο με το μήνυμα, το οποίο " δεν είχε αναφορές στην ημέρα!", όσο με τον - άκουσον!- επαινετικό λόγο του υπουργού προς τους εκπαιδευτικούς...
Περσινά ξινά σταφύλια, θα μου πείτε. Γνωστές οι...συμπάθειες προς τον κλάδο.
Είναι οι ίδιοι τύποι, να συμπληρώσω, οι οποίοι ουδόλως ενοχλούνται όταν ο Δημοσίας τάξεως εξαίρει το έργο των αστυνομικών και των λιμενικών του ή ο Αμύνης το έργο των στρατιωτικών του, αλλά ενοχλούνται όταν κάνει κάτι αντίστοιχο ο συνάδελφος τους, ο της Παιδείας, για το δικό του προσωπικό.
Ναι, ο εκπαιδευτικός πρέπει να είναι μόνος, ανυπεράσπιστος, βορά στη λυσσασμένη πένα και την κάθε είδους μνησίκακη κι αρρωστημένη κριτική.
Το έχω πει κι άλλοτε: αυτός που μισεί συλήβδην τους δασκάλους των παιδιών του και καταφέρεται αδιακρίτως εναντίον τους, δεν είναι μόνο αρνητής του μέλλοντος, είναι αξιοθρήνητη ύπαρξη.
Και βέβαια περιττεύει να προσθέσω ότι εμπίπτει η συμπεριφορά αυτή στις διαχρονικές κακοπάθειες του αξιακού συστήματος του λαού αυτού ( διαπίστωση που σχετίζεται άμεσα με αυτά που ζούμε και, δυστυχώς, θα ζήσουμε...)
Εγώ, πάντως, κύριοι και κυρίες "θιγόμενοι", χτίζω την Αλήθεια μου στην τάξη, και δεν τη μοιράζομαι με κανένα από σας. Θέλει "Αρετήν και Τόλμην" να μοιράζεσαι κάποια πράγματα...