Να με συμπαθάτε αλλά η αφιέρωση στα μέσα περισσότερου χρόνου και χώρου στον θάνατο του Μάκη Ψωμιάδου, του επιλεγόμενου Big Mac, απ΄ ότι στον θάνατο της ηθοποιού Άννας Συνοδινού, δεν είναι "σημείο των καιρών", είναι σύμπτωμα βαθιάς δομικής παρακμής.

Οι Μωμόγεροι (γνωστό και ως Μωμόεροι ή Μωμοέρια είναι ένα ποντιακό λαϊκό δρώμενο το οποίο λαμβάνει χώρα το 12ήμερο Χριστούγεννα - Πρωτοχρονιά - Θεοφάνια με ευχετηριακό χαρακτήρα. Παραλλαγή μπορεί να θεωρηθεί το έθιμο Ραγκουτσάρια που συναντάται στην περιοχή της Κοζάνης και της Καστοριάς. Οι ρίζες του εθίμου βρίσκονται στους προ-χριστιανικούς χρόνους αλλά οι Πόντιοι έδωσαν αργότερα χριστιανικό χαρακτήρα.
Εγώ τους βρήκα σήμερα στην Ανατολή Ιωαννίνων, όπου υπάρχει σφύζουσα αδελφότητα ποντίων και μικρασιατών, και κυριολεκτικά το απόλαυσα...

Συνηθίζω κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, να κάνω παρέα μ΄ έναν ποιητή. Φέτος διάλεξα τον Ο. Ελύτη. Λοιπόν, κοιτάξτε πως η ποίηση του Ελύτη, εκτός από λυρική και υπερβατική δύναμη, έχει και τη δύναμη που έχει μια παραβολή...
"Όσο πιο κακός καμαρώνεις ότι γίνεσαι τόσο περισσότερα κιλά χάνεις από το βάρος της δοσμένης ευφυΐας σου. Κουτή μέλισσα που με το κεντρί σου χάνεσαι"...

Κάθε αλλαγή του χρόνου είναι κι ένας φάρος στο μεγάλο ταξίδι της ζωής, που δε μπορείς να αγνοήσεις, ούτε να τα χάσεις όμως πρέπει, μόνο να αφουγκρασθείς τους ήχους του μάμαλου και του αντιμάμαλου στα βράχια του βίου σου.
Καλή Πρωτοχρονιά λοιπόν, κι ο νέος χρόνος που έρχεται να μας οδηγήσει σε ασφαλές λιμάνι.

Αντισταθείτε σ΄ αυτούς, που όλο τον χρόνο σας είχαν στα αζήτητα, "γιατί είχαν τρεξίματα", "είχαν υποχρεώσεις", "έχασαν το τηλέφωνό σας" κ.λπ, και που τώρα, αυτές τις χρονιάρες μέρες, ιδού! μ΄ ένα ξέφτι από την παραπαίουσα κοινωνικότητά τους, με ό,τι τέλος πάντων τους περίσσεψε, σας παίρνουν στο τηλέφωνο να πιείτε ένα καφέ, "να τα πείτε", " γιατί "χαθήκατε μωρέ!"
Κι εσείς βγαίνετε μαζί τους...
Μα εκεί, στο καφέ, απέναντί τους, μια κοιτώντας το πρόσωπο, μια το προσωπείο, νιώΘετε ξανά τη γνώριμη παγωμένη αίσθηση - αδερφή της μοναξιάς - που νιώσατε και πέρυσι, τέτοιες μέρες, γιατί ξέρετε ότι θα κάνετε τουλάχιστον ένα χρόνο να τους δείτε πάλι, κι ένας χρόνος είναι πάρα πολύς για να χωρέσει σ΄ ένα άλλοθι... κι όσο βλέπετε τούτο το "σα να μη συμβαίνει τίποτα" απέναντί σας, να ξετυλίγει και να τυλίγει όλο το μακρόστενο Εγώ του, με τις αυτάρκειες και τους "τρόπους" του, σας κατακλύζει σιγά σιγά ένα δυσάρεστο συναίσθημα, ένα συναίσθημα που σας κάνει να θέλετε να το βάλετε στα πόδια και να μη θέλετε να τους ξαναδείτε στα μάτια σας, ούτε τον επόμενο, ούτε τα επόμενα χρόνια...

Stars War, 1 δισ. εισπράξεις σε 12 μέρες.
Σιγά...
Εδώ η ταινία "Αποκάλυψη ΣΥΡΙΖΑ" σε 4 μέρες θα κάνει είσπραξη 2 δισ.!

 Μια πολύ εύστοχη εισαγωγή-σχολιασμός από τη φιλόλογο Μαρία Τσούπη στο ποίημά μου "Μάγοι"

Κι ενώ την επομένη των Χριστουγέννων σκεφτόμουν αυτό το απατηλό όνειρο της μαγείας τους κι ενώ «έβλεπα» το κενό της απομάγευσης των προσδοκιών μας και της απαξίωσης των εορταστικών ονείρων... διαβάζω το παρακάτω ποίημα του Γεώργιος Κουλιανός για τους μάγους που τελικά δε φέρνουν τα δώρα των προσδοκιών μας ....
Διαβάστε δυο και τρεις φορές το στίχο: «... τα δόγματα στην πίστη γίνονται δήγματα στον Λόγο..»

Μάγοι

Κι εγώ κάθε που έρχονται Χριστούγεννα προσμένω τους Μάγους
δε θυμάμαι πια - πάνε τόσες μάγων επισκέψεις-
πόσοι αλήθεια ξεκίνησαν ή πόσοι πέρασαν από δω
ή αν κάποιο αστέρι τυχερό
κερδισμένο σε ζαριά πολύβουης συναστρίας
τους οδήγησε
∞
θυμάμαι ωστόσο πως ο δρόμος ήταν δύσβατος πολύ
( όπως όλες οι κακοτράχαλες όψεις των μηνυμάτων)
κι αν άλλαξε από τότε η πορεία των πραγμάτων
κι όλοι τους είδαν πολλά κι όχι ένα μοναχό παράδοξο
αν στέρεψε από τότε η κοίτη των αληθινών θαυμάτων
καθόλου δε φταίξανε κείνες οι άμοιρες καμήλες
(αυτές μια λάμψη του υποσχόμενου ακολουθούν συνήθως)
∞
όμως εγώ να ρωτήσω θέλω τους μάγους
αν το αστέρι εκείνο το λαμπρό ήταν αυτόφωτο στ΄ αλήθεια
αν είχε κάτι από την ύλη που έχει το δικό μας άστρο
πώς τα δόγματα στην πίστη γίνονται δήγματα στον Λόγο
κι ακόμη, αν τα δώρα εκείνα τα σπουδαία, τα βαρύτιμα
ήταν τα λύτρα μυστικής εξαγοράς
να τους ρωτήσω ήθελα
γιατί από τότε μείναμε στο σκότος και το κρύο εκτεθειμένοι
γιατί δε μας προστάτεψε κι εμάς
κάποιας πολύτιμης συγκάλυψης η Φάτνη
∞
γιατί ξανά και ξανά
μακραίνουμε απ΄ τα τύμπανα
κι όλοι σφαχτά γινόμαστε
ενός τρελού Ηρώδη...