Αντισταθείτε σ΄ αυτούς, που όλο τον χρόνο σας είχαν στα αζήτητα, "γιατί είχαν τρεξίματα", "είχαν υποχρεώσεις", "έχασαν το τηλέφωνό σας" κ.λπ, και που τώρα, αυτές τις χρονιάρες μέρες, ιδού! μ΄ ένα ξέφτι από την παραπαίουσα κοινωνικότητά τους, με ό,τι τέλος πάντων τους περίσσεψε, σας παίρνουν στο τηλέφωνο να πιείτε ένα καφέ, "να τα πείτε", " γιατί "χαθήκατε μωρέ!"
Κι εσείς βγαίνετε μαζί τους...
Μα εκεί, στο καφέ, απέναντί τους, μια κοιτώντας το πρόσωπο, μια το προσωπείο, νιώΘετε ξανά τη γνώριμη παγωμένη αίσθηση - αδερφή της μοναξιάς - που νιώσατε και πέρυσι, τέτοιες μέρες, γιατί ξέρετε ότι θα κάνετε τουλάχιστον ένα χρόνο να τους δείτε πάλι, κι ένας χρόνος είναι πάρα πολύς για να χωρέσει σ΄ ένα άλλοθι... κι όσο βλέπετε τούτο το "σα να μη συμβαίνει τίποτα" απέναντί σας, να ξετυλίγει και να τυλίγει όλο το μακρόστενο Εγώ του, με τις αυτάρκειες και τους "τρόπους" του, σας κατακλύζει σιγά σιγά ένα δυσάρεστο συναίσθημα, ένα συναίσθημα που σας κάνει να θέλετε να το βάλετε στα πόδια και να μη θέλετε να τους ξαναδείτε στα μάτια σας, ούτε τον επόμενο, ούτε τα επόμενα χρόνια...