Ο κύριος Προβόπουλος απερχόμενος από την Τράπεζα της Ελλάδος το είπε ξεκάθαρα: "είχα προειδοποιήσει τέλος του 2008, για το δημοσιονομικό αδιέξοδο που έρχεται". Η χώρα είχε πρωθυπουργό. Αυτός είχε ονοματεπώνυμο. Κι όμως, αντί να παρέμβη, ήδη από την πρώτη φορά, (γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που ειπώθηκε αυτό από τον τραπεζίτη), εισαγγελέας και να κινηθεί αυτεπαγγέλτως εναντίον του, για έκθεση της χώρας σε κίνδυνο, ο εν λόγω, τέως πρωθυπουργός, περιφέρεται ανενόχλητος και μάλιστα τοποθετείται ενίοτε, με ύφος και θράσος τριακοσίων σφιγγών, και επί της επικαιρότητος. Χαίρει δε της εκτιμήσεως ( και της προστασίας βεβαίως) ενός μεγάλου μέρους της παράταξής του. Αυτοί είμαστε!

ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ: Αποτελέσματα 19ου Πανελλήνιου Ποιητικού Διαγωνισμο...

ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ: Αποτελέσματα 19ου Πανελλήνιου Ποιητικού Διαγωνισμο...: Κιλκίς, 31η Μαΐου 2014 Η Κριτική Επιτροπή του ως άνω Διαγωνισμού Απονέμει Α' Βραβεία: 1ο Βραβείο στην υπ' αριθ. 64 ποιητική συλλογ...

Ποίημα υπόμνησης για τις αυριανές ευρωεκλογές

Ύστερα θα ρθουν να σε πάρουν
Θα ναι μαζί τους η δοσίλογη φήμη
Θα σε στήσουν στο εδώλιο
Θα σου απευθύνουν βαριές κατηγορίες
Θα σε πουν απόντα κι αμέτοχο
Θα σε πουν φιλήσυχο
Ανέκφραστος θα υπογράψεις
Κι εκεί έξω
Πίσω απ´ τα χάρτινα τείχη σου
Θα σε προσμένει
Ένας αγώνας ανεκπλήρωτος

Γ. Κουλιανός

Ερωτικό

Άφησες ανοιχτές
Τις θύρες του λευκού φορέματος
Κι έτρεξε ένα ολόκληρο ποτάμι
Μες τον κόρφο σου
Δεν άφησε παρά δυο τρεις ανάσες
Που γαντζώθηκαν στο παρά κάτι
Απ´ τον ήχο τους
Παραμιλούν οι πένες μες το συγκλονισμό τους
Ίδια υπνωτισμένες τραβούν την ίσαλο γραμμή
Ενός ακατάληπτου μηνύματος

Ώσπου το μέλλον αψεγάδιαστο
Έγινε γόρδιος δεσμός  
Γλυφή μιας άγνωστης συλλαβικής γραφής
Για δυνατούς ονειροπόλους

Θυμάμαι πως όποτε "κατέβαινα" κι εγώ στις Δημοτικές εκλογές, πριν από αρκετά χρόνια, όχι ως υποψήφιος ( μόνον άπαξ-με οικτρή κατάληξη ), αλλά ως διαφημιστής προσώπων και παρατάξεων, η αγωνία μου δεν ήταν αν "θα βγάλω" τα κείμενα-τα οποία παραδόξως έβγαιναν αρκετά εύκολα-αλλά αν θα καταφέρω, έστω και στο παρά πέντε, να μαζέψω όλα τα χρέη προς το ραδιόφωνο που δούλευα, έγκαιρα, πριν την Κυριακή των εκλογών. Διότι η πείρα (και η λογική) μου έλεγε ότι μετά την απομάκρυνση από το ταμείο-εν προκειμένω το όνειρο-ουδεμία " επιταγή " αναγνωρίζεται. Σχεδόν ποτέ όμως, στις 3-4 φορές που ασχολήθηκα ως διαφημιστής με τη διαδικασία αυτή, ενώ προέτασσα , για ευνόητους λόγους, και τελικά κατάφερνα να συγκεντρώνω για λογαριασμό του σταθμού τα προβλεπόμενα έσοδα, ποτέ, επαναλαμβάνω, δεν κατάφερνα να συγκεντρώνω έγκαιρα τα, προβλεπόμενα από τα συμβόλαια, ίδια έσοδα. Γνωστοί και φίλοι μου έλεγαν να διεκδικήσω τα χρήματα με όλους τους δυνατούς τρόπους. Ποτέ δεν το έκανα. Και γνώριζα γιατί.
Μου αρκούσε που ζούσα όλο αυτό το πυρετώδες παραλήρημα των αυτοδιοικητικών εκλογών από τόσο κοντά, από απόσταση αναπνοής, θα λέγαμε. Και τότε είχαν χρώμα, είχαν παλμό, είχαν συναίσθημα.
Μου αρκούσε που συνωσμιζόμουν, μαζί με όλα αυτά τα "ανθρώπινα κοπάδια", δηλαδή τις παρατάξεις, ιδέες, αγωνίες,φόβους, οράματα, συζητήσεις, ίντριγκες, καβγάδες, μονιάσματα, μαχαιρώματα κατάστηθα και πισώπλατα ( όλα στο πρόγραμμα...), υποσχέσεις, συγγνώμες...ούζα, μεζέδες, καλαμπούρια...ως τις πρώτες πρωινές ώρες.
Μου έφτανε που αναβαπτιζόμουν, έστω και φαντασιακά, μέσα από την παραγωγή κειμένων, σε αξίες που μας λείπουν και που τόσο τις έχουμε ανάγκη...
Κι όταν, στο τέλος, κάποια πρόσωπα, κάποια παράταξη, που εγώ είχα προβάλει, με το δικό μου ιδιαίτερο τρόπο, κατόρθωναν να διαβούν την πύλη του δημαρχιακού μεγάρου, ξέκλεβα κι εγώ ένα ελάχιστο κομμάτι ικανοποίησης...
Τώρα που το σκέφτομαι δεν ήταν και λίγο...

Λοιπόν, αφορμή πήρα από την ανάρτηση του Νίκου Μαστοράκη, σχετικά με μια άλλη, αίσια-αθωωτική λύση για το Χριστό κι όχι αυτή που του επεφύλαξε τη σταυρική θυσία. Η θρησκεία μας, σχολίασα, έχει λάβει πρόνοια για τέτοιες πονηρές ( όχι αιρετικές ) εκδοχές. Επικαλείται ακαριαία την αναγκαστική εκπλήρωση των προφητειών. Πότε " κατασκευάστηκαν " και που είναι ένα ζήτημα που μελετάται. Εκείνο που προκύπτει αβίαστα είναι ότι σε δογματικά ζητήματα η Εκκλησία μ´ ένα εξοργιστικά παραπειστικό τρόπο βρίσκεται πάντοτε να είναι από πάνω!

Δεν είμαι Γιαννιώτης. Δεν είχα επαρκή ερεθίσματα για ν´ αποφανθώ σχετικά με τον Βίο και την Πολιτεία του εκλιπόντος Μητροπολίτου Θεοκλήτου. Αρκούμαι ν´ αφουγκραστώ την κρίση των Γιαννιωτών. Θετική ήταν η γνώμη που σχημάτισα γι αυτόν, κατά το παρελθόν, από τις ψύχραιμες και νουνεχείς τοποθετήσεις του στο ζήτημα των ταυτοτήτων και στο ζήτημα των περιφορών, δίκην αρπαχτής, " ιερών κειμηλίων ". Μ´ άρεσε η διαμάχη του με τον ακραίο Χριστόδουλο. Τον " πήγαινα", για να εκφραστώ λίγο λαϊκά, για το τσαγανό του. Θα γκρινιάξω, όμως, αν και θα συγκρουστώ με το νωπό λαϊκό αίσθημα, και θα πω ότι δε μου άρεσε η κώφωση ή η αδράνεια ή η υστεροβουλία, όπως θέλετε πείτε το, που επέδειξε στο εύλογο και δίκαιο αίτημα φορέων και ιδιωτών της πόλης να συνεργαστεί, για να περιέλθει το κληροδότημα Σταύρου στον φυσικό αποδέκτη του, την Γιαννιώτικη κοινωνία. Ήταν, κατ´ εμέ, μια ενοχλητική αναντιστοιχία, και οι Ιεράρχες κρίνονται και γι αυτό...