Σισύφειο

                                                Σισύφειο

Σε όσους θυσιάζουν ατομικότητες
Για ν ανθίσουν συλλογικότητες...


Το ρούχο που δεν έδωσες, ό,τι επάνω σου βαραίνει πιο πολύ
Το χέρι που δεν άπλωσες, ό,τι με περίσσιο φθόνο σε ραπίζει
Η αγκάλη που δε δέχτηκες, μέγγενη μέσα σου φριχτή, σε πνίγει
Αργύρια που σε σταύρωναν, όλα τα χείλη που δε φίλησες

Συνέχεια θα σε πετροβολεί το τείχος που δε γκρέμισες
Και πιο πολύ μαρτυρικά θα γδέρνει το κεφάλι σου
Κείνος ο Στέφανος ο ακάνθινος που αρνήθηκες

Κείνη τη νύχτα δεν επέρασε για σένανε ο Νυμφίος
Δεν άκουσες ποτέ σου την πνιχτή κραυγή του όρους
Δε σού λειψε ουδέποτε παραβολή ή θαύμα
Ένα " πριν αλέκτορ... " ν´ αντηχούσε μέσα σου
Να νιφτείς, να καθαρίσεις όλες τις λερές αρνήσεις
ποτέ σου δεν εζήτησες!

Μόνο λαχτάρισες τη χλεύη και τον οίκτο,
Και ντύθηκες τη γύμνια τους τη πιο ντροπιαστική
Να ´σαι γυμνός αδιάντροπα βαθιά μες απ´ το στέρνο
Να κρύβεσαι μες τις κρουστές ανάκουστες σιωπές του

Έναν οίκτο ηγεμόνα λαχτάρισες, δειλέ
Που σε ρίχνει στα γόνατα να τρέφεις γογγυσμούς
Που σε βαφτίζει μάρτυρα να εκλιπαρείς για ρίγη
Που σα μοιραίος σταλακτίτης γηραιός
από την κόγχη του ματιού σου κρέμεται

αρκούσε  ο οίκτος
μόνον ο οίκτος...

Σου ´πε ψηλά, εκεί να περιμένεις,
απάνω στη βουνοκορφή
τον Σίσυφο ν´ ανέβει...