Στον Καλύμνιο εκπαιδευτικό Γεώργιο Κουλιανό απονεμήθηκε το 1ο βραβείο του φετινού Θ’ Πανελλήνιου Ποιητικού Διαγωνισμού «Λυρική Παμβώτις» της Ένωσης Λογοτεχνών Ηπείρου, για το ποίημά του με τίτλο «άμωμη αλίευση».
Ο Γεώργιος Κουλιανός γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κάλυμνο. Στο νησί κατά το παρελθόν δραστηριοποιήθηκε στο χώρο των μέσων ενημέρωσης και στο χώρο της εκπαίδευσης και του πολιτισμού. Για δεκατέσσερα χρόνια επίσης ασχολήθηκε με τη διαφήμιση, κυρίως τη ραδιοφωνική. Εργάζεται ως φιλόλογος στη Μέση εκπαίδευση. Από το 2008 διαμένει μόνιμα στα Ιωάννινα.
Γράφει από τα εφηβικά του χρόνια και πιο συστηματικά τα τελευταία οκτώ. Παράλληλα, ασχολείται με παρουσιάσεις και γενικά συμμετέχει ενεργά στην πολιτιστική ζωή της πόλης, στην οποία διαμένει.
Διακρίσεις και βραβεία
Ο Γεώργιος Κουλιανός έχει συμμετάσχει σε αρκετούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς κι έχει αποσπάσει πέντε ακόμη βραβεία-διακρίσεις:
– τιμητική διάκριση στον 6ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης και Πεζού Λόγου της Ένωσης Λογοτεχνών Β. Ελλάδος για το ποίημα με τίτλο: «Σήμερον κρεμάται επί τοίχου», Θεσσαλονίκη 2008
– 1ο βραβείο ποίησης στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό με τίτλο: «Το άγραφο χαρτί και το ποίημα» της Ένωσης Λογοτεχνών Ηπείρου για το ποίημα με τίτλο: «Οι λέξεις», Ιωάννινα 2010
– β´ έπαινος στο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Πνευματικής Συντροφιάς Λεμεσού για το ποίημα με τίτλο «η άφιξη», Λεμεσός 2012
– έπαινος στον ΙΘ´ Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό «Κούρος Ευρωπού» της Μ.Κ.Ε » Τέχνη» Κιλκίς για μια άτιτλη ποιητική ανθολογία, Κιλκίς 2014
– α’ έπαινος στον 6ο Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό «Κωνσταντίνος Χατζόπουλος» του Φιλολογικού και Λογοτεχνικού Ομίλου Αγρινίου για το ποίημα με τίτλο «το πείραμα», Αγρίνιο 2014.
“Οι στίχοι, είναι ξόρκια, διώχνουν κατά κάποιο τρόπο το κακό, που έχει ο καθένας μέσα του”

Στιγμιότυπο από την εκδήλωση για την απονομή των βραβείων

Ζητήσαμε από τον Καλύμνιο εκπαιδευτικό να μας πει δυο λόγια για την ποίησή του:
«Στην ποίησή μου δε θα βρει κανείς τα οικεία χαρακτηριστικά της παραδοσιακής ποίησης, αν εξαιρέσουμε ίσως την εμφανή προσπάθεια που υπάρχει σε αρκετά απ´ αυτά για την επίτευξη φόρμας.
Ο στίχος, τα ποιητικά μέσα, το κλίμα, μας μεταφέρουν στο πεδίο της μοντέρνας ποίησης.
Θεματολογικά, ωστόσο, θα έλεγα ότι συγγενεύουν τα ποιήματά μου με θέματα και μοτίβα της παραδοσιακής ποίησης. Κοινοί τόποι είναι η πνευματική κοίτη του αρχαιοελληνικού στοχασμού και της φιλοσοφίας των αρχαίων Ελλήνων, οι ιδέες, οι δοξασίες και οι απηχήσεις αυτών στη νεότερη λαϊκή μας παράδοση. Επίσης αναφορές στη θρησκευτική μας παράδοση μετασχηματισμένες σε συμβολισμούς. Υπάρχουν αυτά μέσα στην ποίησή μου, με ορίζουν εν πολλοίς, αλλά δε με καθορίζουν.
Γιατί από την άλλη υπάρχει ο χρόνος ως μέγεθος και ουσία, οι φόβοι των υπάρξεων, οι αγωνίες τους, μεταθανάτιες και μη, τα οράματα, οι πόθοι, οι προσμονές.
Μεγάλο μέρος, βέβαια, της θεματικής των ποιημάτων μου δομείται πάνω σε προσωπικά βιώματα.
Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που μπορεί κανείς να βρει σε αυτή την ποίηση είναι το αποφθεγματικό σχεδόν τέλος τους. Είναι ένα «κουσούρι» θα έλεγα που κουβαλάω από τη θητεία μου στο χώρο της διαφήμισης. Πιστεύω όμως ότι είναι το ισχυρό μου όπλο και η ειδοποιός διαφορά σε σχέση με πολλούς ομότεχνους.
Πολλά από τα ποιήματά μου, ως εκ τούτου, θα τα χαρακτήριζα αποφθεγματικά. Αλλά και παρηγορητικά και ανακουφιστικά, γιατί ακριβώς τα υλικά της ποίησης, όχι της δικής μου, γενικά, λειτουργούν ως μαλακτικά πάνω στη σκληρή επιφάνεια της πραγματικότητας που ζούμε. Μέσα απ´ αυτή τη διαδικασία, της «μάλαξης » εξαγνίζονται και παραδίδονται ως εμψυχωτική ενέργεια.
Στην κλασική ερώτηση: μα είναι απαραίτητη η ποίηση σήμερα;
Η απάντηση είναι ναι.
Και ιδού πως το βλέπω εγώ: η ποίηση, οι στίχοι, είναι ξόρκια, διώχνουν κατά κάποιο τρόπο το κακό, που έχει ο καθένας μέσα του-και κακό είναι οι ζοφερές σκέψεις, η υπαρξιακή αγωνία, το μεταθανάτιο άγχος. Μέσα από τη νοερή βίωση του ο καθένας από μας καθαίρεται. Ένα είδος νοερής αναπαράστασης του κακού είναι η ποίηση.
Τέλος, βασική μου αγωνία, μετά τη δημιουργική ολοκλήρωση, είναι να καταφέρει το ποίημα να συνομιλήσει. Γι αυτό το λόγο ακριβώς απεχθάνομαι τον βερμπαλισμό, τον ανούσιο λεκτικό ακροβατισμό, τον μονόλογο δηλαδή». Άμωμη αλίευση
Ρίχνεις πετονιά στη μέρα σου
και δε ξέρεις τι θα βγάλεις
λίγο ο κατεργάρης άνεμος
λίγο τα θροΐσματα του χάρτη
μια στραβοτιμονιά του βέβαιου της στιγμής
το δόλιο αντιμάμαλο του αιφνίδιου
και μένει άδεια η απόχη
$
Σαν το θάνατο
που έρχεται και τσιμπάει
ενώ ψαρεύεις για ζωή…
(1o βραβείο ποιητικού διαγωνισμού «Λυρική Παμβώτις» Εταιρείας λογοτεχνών Ηπείρου 2015)

---

Το πείραμα
Χρόνια τώρα
Πολλά μέτρα μέσα στο είναι του
Ετοιμάζει το μεγάλο πείραμα
Μες το βαθύ, άγνωστο σώμα του
Φτιάχνει το επίμηκες τούνελ
Για να περάσουν οι ματαιώσεις του
Βιαστικές κι αυτές σαν όλα τ΄ άλλα
Χωρίς μεγάλη έγνοια για τις θεμιτές ταχύτητες
Αφού το έσω σκότος είναι εκεί,
άπειρο, μυστηριώδες, ανυποχώρητο
∞
Κι όλο μαζεύει υλικά, σχέδια, πλάνες, ψευδαισθήσεις,
Αλόγιστες πορείες μες το χρόνο, σκόρπια κατάλοιπα
Της πιο σκοτεινής του ύλης
∞
Ενώνει τις σαθρές συνδέσεις με αντίθετα φορτισμένα παρελθόντα
Ενώνει, χωρίζει, ενώνει, χωρίζει,
νωχελικά, ανόρεχτα, αδιάκοπα
∞
Και λίγο πριν το μεγάλο μπαμ
Το πείραμα δραπετεύει
Κι ο ίδιος καταφεύγει
Στη πιο απόμερη γωνιά
Της φωτεινής του ύλης.
A’ έπαινος 6^ου ποιητικού  διαγωνισμού «Κ. Χατζόπουλος» λογοτεχνικού ομίλου Αγρινίου

---

Λέξεις
Είχα ένα σεβαστό κομπόδεμα με λέξεις
Κρατημένο για χαλεπούς καιρούς αλαλίας
Λέξεις πομπώδεις, ταπεινές
Αστείες και σοβαρές
βαρύθυμες και ιλαρές
ασόβαρες και σοβαρές
Λέξεις ατίθασες, ανυπόταχτες
Λέξεις ανόρεχτες, πλαδαρές
Στείρες και καρπερές
Λέξεις συνένοχες, αποσιωπητικές,
Λέξεις που φέρνουν τις πάνω κάτω τελείες
σε τακτοποιημένα νοήματα
∞
Κάθε λογής πραμάτεια
ξεχασμένη στα ερμάρια
Της ράθυμης μνήμης
∞
Λέξεις που επενδύουν κι επενδύονται
σε μακροπρόθεσμης πνοής φληναφήματα-
βέβαιο κέρδος, θολός ορίζοντας-
σε αμοιβαίας αποδοχής στερεότυπα-
Νωθρά συμβόλαια, δυσκίνητα, ασύμφορα…
Σκέφτηκα τις εμπρόθεσμες αναγκαίες κολακείες-
μεγάλο κέρδος, μεγάλο ρίσκο.
∞
Έπεσα σε βαθιά περίσκεψη
∞
Μα πάλι, σκέφτηκα,
Τι να τις κάνω τις επιπλέον λέξεις
όταν αποδίδει πολλαπλάσια το … ανείπωτο;
( 1ο βραβείο «Λυρικής Παμβώτιδας», Ιωάννινα 2010»)