Όλο αυτό το πανηγύρι του βάλε-βγάλε των τραγουδιών από την ύλη των θρησκευτικών φαντάζει γελοίο κι εξοργιστικό, όσο απασχολεί σοβαρά τα ποικιλώνυμα ΜΜΕ κι όσο εκτοπίζει από την επικαιρότητα ( θα μου πείτε πότε δεν εκτόπιζαν παρόμοια θέματα...) απείρως σπουδαιότερα ζητήματα, όπως λ.χ πώς θα επισκευάσει ο άλλος όλα εκείνα εξαρτήματα που έβαζαν σε λειτουργία την κανονικότητα του βίου του ή πώς θα βάλει πάλι σε ράγες την καθηλωμένη αισιοδοξία του. Τέτοια τεχνικά ζητήματα, για τα οποία δεν τραγουδάς, μοιρολογάς...

Κι όταν…

Κι όταν όλα θα έχουν περάσει

Αφήνοντας μια γεύση αδιάλυτη

Μες στους χυμούς της πρώτης νιότης

Κι εμείς δεν θα μπορούμε πια

Ούτε το ίχνος μιας στιγμής

Μες στων ματιών το κλείσιμο

Γερά ν’ ακινητούμε

Θα σταθούμε ακίνητοι στο παραθύρι

Ενός μικρού νησιώτικου σπιτιού

Και θα μετράμε πλοία να περνούν

Είναι κι αυτός ένας πολύτιμος τρόπος

Να δεις πόσο πονάει το πέρασμα

Όταν πέφτει στην πληγή του αλάργευε

Από την Αμωμη Αλίευση

Μέρος της ομιλία της Μαρίας Τσούπη στην παρουσίαση της ποιητικής μου συλλογής με τίτλο "Άμωμη Αλίευση"
MAH01514.MP4

Η απόλυτη θλίψη:
να "εγκαλείται" ή να "παρακαλείται" ο - για τη συμβολή του στην αποθέωση του λόγου - βραβευθείς να παρουσιάσει ένα όποιο δείγμα λόγου...
Όνειδος και κατάντημα για μια Ακαδημία που, εκτός των άλλων, αγνοεί τους περίεργους κι ακατανόητους κώδικες συμπεριφοράς των rock stars.

Ο Μπομπ Ντίλαν παρέλαβε τελικά το Νόμπελ Λογοτεχνίας

Το μυστήριο παραμένει όσον αφορά την εκφώνηση της λεγόμενης ομιλίας αποδοχής του βραβείου, που μπορεί να έχει οποιαδήποτε μορφή, να είναι για παράδειγμα…

NEWS247.GR

Γιατί αυτές οι αλιεύσεις θέλουν άστατους καιρούς.
Μόνο τότε βγάζουν από πάνω τους το ρούχο της προσποίησης κι ενδύονται ουσία,
γίνονται "άμωμες"...
Από τις εκδόσεις "Μελάνι".

Ο κύριος "κόκκινο πανί" ήταν χθες στο δελτίο του Alpha. Ξέρω, όλοι σας περιμένετε από μένα τώρα ένα από τα πικρόχολα και ειρωνικά σχόλια που συνηθίζουν οι πολλοί. Μην περιμένετε τέτοια από μένα. 
Βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα τη συνέντευξη, γιατί είχε απ' όλα: και επαρκή δόση αυτοκριτικής του οικονομολόγου, και μπόλικη δόση δημοσιογραφικού κανιβαλισμού, και τις σωστές ντρίπλες με τις δύσκολες ερωτήσεις, και τα δυσοίωνα της στυγνής οικονομικής λογικής. 
Ο Βαρουφάκης ήταν αυτός που αναμέναμε: προβλέψιμος στα όρια του απρόβλεπτου. Με μία ένσταση: το mea culpa του θα έπρεπε να περιλαμβάνει τον εμφανέστατο, καθαρά δονκιχωτικού τύπου, ερασιτεχνισμό (δε θέλω να πω ηθελημένο) της διαπραγματευτικής προσπάθειας. Δεν πήρα απάντηση λ.χ στο υποθετικό ερώτημα: γιατί δεν οργανώθηκε μια σοβαρή εναλλακτική πλατφόρμα, με ανθρώπους και μελέτες, για την έως εσχάτων μάχη; κάτι έστω, σε τομίδιο, να τριφτεί στη μούρη του Γιουνκέρ; Ήταν ευθύνη ολόδική του. Το ότι τον "κρέμασαν" οι "σύντροφοι" δεν μου λέει τίποτα. Εν ολίγοις - κι αυτό για τα πρακτικά - μου θύμισε όλη αυτή η ιστορία την παρανοϊκή κλιμάκωση στα Ίμια το '96, απαράσκευη, ακατανόητη, σοβαρά επιζήμια.
Τα υπόλοιπα δικά σας...