Προσπαθεί κι ο έρμος ο Πρετεντέρης να βρει τρόπους να στηρίξει το μνημονιακό μέτωπο. Κι αφού το παρόν δε βοηθάει αποτελεσματικά, είπε να επιστρατεύσει το παρελθόν.
Σήμερα θυμήθηκε τις εκλογές του 1920!
Τα γεγονότα γνωστά: οι σύμμαχοι απειλούσαν με άρση της υποστήριξής τους προς την ελληνική επιχείρηση στη Μικρασία, μπροστά στο ενδεχόμενο επιστροφής του εξόριστου βασιλιά Κωνσταντίνου (εξαγγελία της αντιβενιζελικής παράταξης), αλλά ο " κυρίαρχος λαός " αγνόησε τις απειλές, οι σύμμαχοι άφησαν μόνους τους Έλληνες στο μέτωπο ( ή βοήθησαν με διάφορους τρόπους τον Κεμάλ ) και ήρθε η αναπόφευκτη καταστροφή.
Ξέχασε όμως να εντάξει στην επιχειρηματολογία του την ειδοποιό διαφορά που κάνει την τότε αγνόηση των προειδοποιήσεων από τον λαό διαφορετική από την τωρινή: το κόστος, που τότε δεν είχε, αλλά αυτή τη φορά θα έχει για τους ... " συμμάχους " μια τυχόν μη συμμόρφωση των Ελλήνων με τις επιταγές τους...
Αυτά με τις πονηρές μισές αλήθειες...

Δε ξέρω εσείς τι νομίζετε, αλλά εγώ προτιμώ έναν πρώην πρωθυπουργό που, με όλα τα λάθη και τα κουσούρια του, κόντρα στις βρισιές και τις κατάρες, εξακολουθεί πεισματικά να εκτίθεται στο Δημόσιο βίο, από ένα άλλον πρώην, που άφησε εποχή για τη ραθυμία και τη μακαριότητά του στην άσκηση ( ή τη μη άσκηση ) πολιτικής, που εγκατέλειψε, σχεδόν, το τιμόνι του πλοίου, σαν το έντρομο ποντίκι, ακριβώς μπροστά στο παγόβουνο, και που έκτοτε περιφέρει τη Βο(υ)δίσια σιωπή του, το ευτραφές του δέμας και το nintendo του, στους διαδρόμους του κοινοβουλίου ή στα τελευταία έδρανα της αίθουσας συνεδριάσεων.

Μη ξεχάσετε

Το 2015

να συνδράμετε

Στον μεγάλο έρανο στιγμών

Για την αποπεράτωση ανεκτού βίου

Εκπληκτικά (και τραγικά) επίκαιρο:
"Είμαι ένας από τους περίφημους αναποφάσιστους. Δεν έχω αποφασίσει ακόμη αν ψηφίζω από φόβο ή από απελπισία", είπε ο Τούλιο Αλτάν. 
Πράγματι, οι περισσότεροι είναι αναποφάσιστοι. Τραμπαλίζονται ανάμεσα στο φόβο και την απελπισία. Δε βλέπουν πρόσωπα, ούτε προγράμματα. Αδιαφορούν για τους " πολιτικούς σολοικισμούς " και τις αμετροέπειες. Αυτός είναι ο χειρότερος εγκλωβισμός και η χειρότερη χειραγώγηση του ψηφοφόρου.
Εγώ πάλι έχω αποφασίσει. Αν καταφέρω να ψηφίσω, θα ψηφίσω απαλλαγμένος όσο το δυνατόν, από πάθη.
Μην τους αφήνετε να σας καθιστούν αναποφάσιστους.

Χθες το βράδυ αρνήθηκα να απαντήσω στη μικρή μου, σε μιά από αυτές τις (δεκάδες) ερωτήσεις που κάνουν τα μικρά παιδιά. 
Δεν ήταν αδυναμία, ήταν η θέληση να συγκεντρωθώ σε κάτι άλλο.
Το πήρε τόσο κατάκαρδα, ώστε αμέσως συνηδειτοποίησα πως της στέρησα ό,τι πιο πολύτιμο είχε.
Και πράγματι αυτό συμβαίνει.
Ό,τι πιο πολύτιμο έχουν τα παιδιά είναι η ανάγκη για απαντήσεις.
Εσύ, πάλι, όταν πάψεις να απαντάς, παύεις οριστικά να είσαι παιδί, γιατί μόνο ένα παιδί καταλαβαίνει 

Καλημέρα.

Ερωτήματα

Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα
Μαζί με το βρέφος
Γεννιούνται τα ίδια ερωτήματα

Λόγου χάρη
Που κατέφυγε το απροστάτευτο μήνυμα
Κείνη την κρύα νύχτα του Χειμώνα;
Αν είναι αλήθεια πως τα σπάργανα δε φτάσαν
Να τυλίξουν όλη τη γυμνή αποκάλυψη
Ή αν ο Λόγος έχει βρει από τότε
Πιο παρθένους προορισμούς

Για ένα όμως είμαι βέβαιος

Τα χνώτα, τα βελάσματα, τα μουκανητά
Το ασταμάτητο χλιμίντρισμα του ελέους
πάντοτε ζεσταίνουν τις κρύες νύχτες της καταφρόνιας
Και συντηρούν τα θαύματα
Σε μιαν αέναη σιωπηλή συνενοχή

Σαν το ερχόμενο
Που του αρκεί μία σταγόνα μαρτυρία
Να ματαιωθεί...

Εύχομαι αυτό το ρημαδιασμένο αστέρι 
εφέτος 
να δείξει επιτέλους τον σωστό δρόμο!
Καλά Χριστούγεννα σε όλους!