Δε ξέρω εσείς τι νομίζετε, αλλά εγώ προτιμώ έναν πρώην πρωθυπουργό που, με όλα τα λάθη και τα κουσούρια του, κόντρα στις βρισιές και τις κατάρες, εξακολουθεί πεισματικά να εκτίθεται στο Δημόσιο βίο, από ένα άλλον πρώην, που άφησε εποχή για τη ραθυμία και τη μακαριότητά του στην άσκηση ( ή τη μη άσκηση ) πολιτικής, που εγκατέλειψε, σχεδόν, το τιμόνι του πλοίου, σαν το έντρομο ποντίκι, ακριβώς μπροστά στο παγόβουνο, και που έκτοτε περιφέρει τη Βο(υ)δίσια σιωπή του, το ευτραφές του δέμας και το nintendo του, στους διαδρόμους του κοινοβουλίου ή στα τελευταία έδρανα της αίθουσας συνεδριάσεων.