Ελπίζω με όλα αυτά που γίνονται να μην αναγκαστούμε σε λίγο καιρό να κλείσουμε την καθημερινότητά μας στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού, άντε και λίγο πιο έξω, στα όρια μιας αυλής.

Θ' αρχίσει η γνωστή γκρίνια για...την αλλαγή των κουρτινών, των χρωμάτων στους τοίχους, των καλυμμάτων στους καναπέδες, κ.λπ

Χειρότερη μορφή τρομοκρατίας δεν υπάρχει!

Κι ω της υποκρισίας και του κρετινισμού !
Αυτοί που δεν έβγαλαν ποτέ τους σημαία στο μπαλκόνι, αυτοί που δεν είχαν ιδέα ότι τέτοια μέρα ο υπουργός στέλνει μήνυμα σε εκπαιδευτικούς και μαθητές, έκαναν τη δική τους επανάσταση, μέρα που ταν, κι εξηγέρθησαν, όχι τόσο με το μήνυμα, το οποίο " δεν είχε αναφορές στην ημέρα!", όσο με τον - άκουσον!- επαινετικό λόγο του υπουργού προς τους εκπαιδευτικούς...
Περσινά ξινά σταφύλια, θα μου πείτε. Γνωστές οι...συμπάθειες προς τον κλάδο.
Είναι οι ίδιοι τύποι, να συμπληρώσω, οι οποίοι ουδόλως ενοχλούνται όταν ο Δημοσίας τάξεως εξαίρει το έργο των αστυνομικών και των λιμενικών του ή ο Αμύνης το έργο των στρατιωτικών του, αλλά ενοχλούνται όταν κάνει κάτι αντίστοιχο ο συνάδελφος τους, ο της Παιδείας, για το δικό του προσωπικό.
Ναι, ο εκπαιδευτικός πρέπει να είναι μόνος, ανυπεράσπιστος, βορά στη λυσσασμένη πένα και την κάθε είδους μνησίκακη κι αρρωστημένη κριτική.
Το έχω πει κι άλλοτε: αυτός που μισεί συλήβδην τους δασκάλους των παιδιών του και καταφέρεται αδιακρίτως εναντίον τους, δεν είναι μόνο αρνητής του μέλλοντος, είναι αξιοθρήνητη ύπαρξη.
Και βέβαια περιττεύει να προσθέσω ότι εμπίπτει η συμπεριφορά αυτή στις διαχρονικές κακοπάθειες του αξιακού συστήματος του λαού αυτού ( διαπίστωση που σχετίζεται άμεσα με αυτά που ζούμε και, δυστυχώς, θα ζήσουμε...)
Εγώ, πάντως, κύριοι και κυρίες "θιγόμενοι", χτίζω την Αλήθεια μου στην τάξη, και δεν τη μοιράζομαι με κανένα από σας. Θέλει "Αρετήν και Τόλμην" να μοιράζεσαι κάποια πράγματα...

Για τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.

                                                                     Ποίηση είναι

Η ποίηση είναι η καλύτερη θέση
Απ΄ όπου μπορεί να κλάψει κανείς
Για φιλήματα που δε βρήκανε στόματα
Για ματιές που δε βρήκανε κόγχες
( μα βρήκαν πλήθος τυφλά χτυπήματα )
Για λόγια πάθους που βρήκαν οδούς
Μα δε βρήκαν φιλόξενα στήθη να κουρνιάσουν
Για χειρονομίες που δε βρήκανε σώματα
Μα βρήκαν άλλες επώδυνες ψαύσεις
Η ποίηση είναι η καλύτερη θέση
Απ´ όπου αρχίζει κανείς
Να μετράει απώλειες...

Γιώργος Κουλιανός

Είναι πασιφανές πλέον ότι τα Ευρωπαϊκά σύνορα, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτισμικά, δε βρίσκονται στο Αιγαίο, ούτε στη βόρεια συνοριογραμμή μας. Βρίσκονται αρκετά ψηλότερα.
Κράτος-παρίας της ένωσης είμαστε, και καμωνόμαστε ότι ανήκουμε στην Ευρωπαϊκή οικογένεια. Μόνο που δεν έχω καταλάβει ποιος ο λόγος-εκτός απ΄ αυτόν που εξυπηρετεί τις κυβερνητικές προπαγάνδες-να βαυκαλιζόμαστε όλοι εμείς με ανεδαφικές κι αστείες απόψεις περί "κοινών αντιλήψεων", "ενιαίων γραμμών", "ταυτοσημίας πολιτικών".
Οι πολιτικές είναι δύο, μια η δική μας και μια η δική τους, κι αυτές θα είναι ξένες μεταξύ τους.

Η Τουρκία μπορεί να θέτει όρους όπως τη σύνδεση του προσφυγικού με το ξεπάγωμα των διαπραγματεύσεων για ένταξή της στην κοινότητα ή κατάργηση της βίζας για τους τούρκους πολίτες, η Ελλάδα όμως δεν επιτρέπεται να συνδέει το προσφυγικό με τη διαδικασία αξιολόγησης. Αναλογιστείτε ότι η Τουρκία δεν είναι καν συνδεδεμένο μέλος στην ένωση!
Τέτοιο πάτο, το Status της χώρας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, δεν έχει ματαδεί.

Στις πιο θλιβερές "παράπλευρες απώλειες" του προσφυγικού ζητήματος εγώ έχω να προσθέσω κι αυτή την απολεσθείσα άποψη ότι στη χώρα μας οι πρόσφυγες έχουν ένα κάποιο μέλλον...
Τραγικό.