Στο μεγάλο βιβλίο των επανακαθορισμών που ίσως κάποτε γραφτεί σε αυτή τη χώρα, ας ξεκινήσουμε πρώτα με την έννοια " δικαίωμα ". 
Είναι γεγονός ότι, ως χώρα, ως λαός, παλέβουμε αρχαιόθεν με αυτό το τέρας, το μέτρο. Και σημειώνουμε αξιομνημόνευτες νίκες. Αυτή ακριβώς η " πάλη " με το μέτρο απομυζά δυνάμεις. Δυνάμεις απαραίτητες για στοχασμό και δημιουργία. Τις τελευταίες μέρες σέρνεται ολούθε απροσμέτρητη αμετροέπεια, εκπεφρασμένη επισήμως κι ανεπισήμως, με αφορμή την προσωπική " αναμέτρηση " ενός νεαρού με το δικό του μέτρο. Φυσικά, μεγάλη ποσότητα αυτής της " αμετροέπειας " είναι ποτισμένη με πολιτική σκοπιμότητα. Όμως, δυστυχώς, όπως συμβαίνει και σε άλλες περιπτώσεις, η πολλαπλασιαστική δύναμη που έχει η δημαγωγία και η προπαγάνδα σε περιόδους βαθιάς οικονομικοκοινωνικής κρίσης, λειτουργεί καταλυτικά στη διαμόρφωση συλλογικής άποψης. Η δύναμη της αναγωγής, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι πανίσχυρο όπλο στα χέρια των επιτηδείων της πολιτικής, χειραγωγεί απόλυτα το συλλογικό θυμικό. Σαν υπνωτισμένοι πολλοί συμπολίτες μας άγονται από συνθηματικές, άνευ λογικού ερείσματος, αναλύσεις, κι ενστερνίζονται αδιανόητες ερμηνείες που συχνά τροφοδοτούνται με αποσπασματικά δεδομένα. 
Έτσι φτάνουμε να απαιτούμε δικαιώματα για τον άλλον, τη στιγμή ακριβώς που τα έχουμε απεμπολήσει για τον εαυτό μας, ενώ βρισκόμαστε σε πλεονεκτικότερη θέση από τον άλλον! Παράκρουση! Τέτοια πλύση εγκεφάλου καταφέρνουν τα μέσα, το πολιτικό σύστημα και οι κάθε είδους " διαμορφωτές ".
Και το ερώτημα είναι: πόσο δημοκράτες είμαστε ή πόση Δημοκρατία βιώνουμε όταν διαστρεβλώνουμε ή όταν επιτρέπουμε να διαστρεβλώνονται πολύτιμες αρχές, έννοιες και συστατικά του Δημοκρατικού πολιτεύματος. 
Όσο δημοκρατική είναι η δυνατότητα που επιδιώκεται να εξασφαλιστεί για το νεαρό, τόσο δημοκρατικοί οφείλουν να είναι οι όροι με τους οποίους θα εξασφαλιστεί αυτή η δυνατότητα. Αν την αξίζει βέβαια..
Γιατί όταν επικρατούν κατά κράτος οι νοηματοδότες, συνήθως χάνονται τα νοήματα...