Αναλογιζόμαστε, άραγε, μέσα στο στρόβιλο της καθημερινότητας, το επερχόμενο γήρας; Αυτό που ( αν ) όταν έρθει, δημιουργεί ορισμένα κρίσιμα ζητούμενα; Πόσο έτοιμοι είμαστε να τα διαχειριστούμε;
Ή μήπως θα τ´ αφήσουμε στο έλεος της στιγμής;

Μπροστά μας...


Όλα στέκουν μπροστά μας
Και μας περιμένουν

Είναι οι γκρίζες τρίχες του καθρέπτη που πρέπει να ισιώσουμε
οι βαθιές χαράδρες του προσώπου που πρέπει να διαβούμε
Είναι και κείνο το παράταιρο, θριαμβικό,
σαν του Ιούδα, βλέμμα, που πρέπει να παραδώσουμε
Κι εκείνο το τσαλακωμένο κολλάρο που θα παραλάβει ο δήμιος

Όλα στέκουν ακίνητα μπροστά μας
Απειλητικά, ανυπόμονα...

Γιώργος Κουλιανός

Καλημέρα σας!