Είχα σκεφτεί να " καρφώσω " σε πεζό την κεντρική ιδέα, αλλά παρασύρθηκα πάλι από τη βραχεία πυκνωτική φόρμα. Συγχωρέστε μου τη ρηχή υπαινικτικότητα.

Μειώνονται δραματικά
Τ αποθέματα έγνοιας
Προς τον εγγύς πάσχοντα
Στις πλατφόρμες που έστησε
Καθείς μές τη ψυχή του

Ακόμη και στις ,κατ´ ευφημισμόν,
πλούσιες επικράτειες
Των Ηνωμένων ταπεινών αισθημάτων
Λιγοστές πλέον κι ασύμφορες οι εξορύξεις
Κι αυτά τα ελάχιστα ουσιώδη κοιτάγματα
Δυσνόητα, Περιζήτητα, υπερτιμημένα

Χωρίς αντίκρυσμα και μέλλον οι αντλήσεις
Το μόνο που εξορύσσεται
Επικερδώς στις μέρες μας
Είναι ο μαύρος πόνος
Αυτός εύκολα εντοπίζεται
καθώς αναβλύζει σε μεγάλες ποσότητες
Απ' όλα τα επιφανειακά
(Ή, αν θέλετε, υψηλά στρώματα...)

Πως θα κινήσουμε την ελπίδα,όμως,με δαύτον;

Άλλωστε,
κι αυτός διαφιλονικούμενος,
Μετέωρος
Στη λεπτή οριογραμμή
της νέας τάξης τραυμάτων

Γι αυτό και οι τόσες κρίσεις
Εαυτών και αλλήλων...