Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

H παρουσίαση συγγραφικού έργου είναι μια σοβαρή υπόθεση. Προυποθέτει καταρχήν καλή πρόθεση από την πλευρά του παρουσιαστή κι εν συνεχεία, κατά σειρά, εμβριθή μελέτη του έργου με αναφορές σε αξίες, όπως σεβασμός, ευαισθησία κι... "ερωτική διάθεση" για το έργο και τον συγγραφέα. Η παρουσίαση δεν είναι αγγαρεία, ούτε δημοσιοσχεσίτικη άσκηση, ούτε βήμα για ναρκισσιστική εκτροπή κι αυτοαναφορικότητα, ούτε, τέλος, αποτελεί "όχημα" για κάθε είδους κι επιπέδου αναζητήσεις. Δυστυχώς, οι αρχές αυτές καταστρατηγούνται πολλάκις και το κοινό "βασανίζεται" αποπροσανατολιζόμενο, και μετατρέπεται σε "διώκτη" του πραγματικού στον άγριο κόσμο του υποθετικού...

Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

Έριξα μια ματιά στις αναρτήσεις μου και διαπίστωσα ότι μια από τις καλύτερές μου ποιητικές στιγμές δεν συμπεριλαμβάνεται. Σας την χαρίζω λοιπόν!

Λέξεις

Είχα ένα σεβαστό κομπόδεμα με λέξεις
Κρατημένο για χαλεπούς καιρούς αλαλίας
Λέξεις ταπεινές, πομπώδεις,
Βαρύθυμες και ιλαρές,
Ασόβαρες και σοβαρές,
Λέξεις ατίθασες, ανυπόταχτες,
Λέξεις ανόρεχτες, πλαδαρές,
Στείρες και καρπερές,
Λέξεις συνένοχες, αποσιωπητικές,
Λέξεις που φέρνουν τις άνω κάτω τελείες
Σε τακτοποιημένο νοήματα.

Κάθε λογής πραμάτεια
Ξεχασμένη στα ερμάρια
Της ράθυμης μνήμης

Λέξεις που επενδύουν κι επενδύονται
Σε μακροπρόθεσμης πνοής φληναφήματα
-βέβαιο κέρδος, θολός ορίζοντας-
Σε αμοιβαίας αποδοχής στερεότυπα-
Νωθρά συμβόλαια, δυσκίνητα, ασύμφορα.
Σκέφτηκα τις εμπρόθεσμες αναγκαίες κολακείες-
Μεγάλο κέρδος, μεγάλο ρίσκο

Έπεσα σε βαθιά περίσκεψη

Μα πάλι, σκέφτηκα,
Τι να τις κάνω τις επιπλέον λέξεις
Όταν αποδίδει πολλαπλάσια το...ανείπωτο;

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

Είναι το τέταρτο ποίημά μου που βραβεύεται, αυτή τη φορά ο έπαινος προέρχεται από τον λογοτεχνικό όμιλο Αγρινίου. Μια τέταρτη θέση ανάμεσα σε 510 συμμετέχοντες είναι σημαντική. Ο διαγωνισμός ήταν ποιητικός και η ονομασία του " Κ. Χατζόπουλος ", προς τιμήν του φερώνυμου Αγρινιώτη λογοτέχνη. Είναι, ωστόσο περισσότερα τα βραβευμένα από τα δημοσιευμένα μου ποιήματα κι αυτό συνιστά παραδοξότητα. Ακολουθεί το βραβευθέν:

Το πείραμα

Χρόνια τώρα
Πολλά μέτρα μέσα στο είναι του
Ετοιμάζει το μεγάλο πείραμα
Μες το βαθύ, άγνωστο σώμα του
Φτιάχνει το επίμηκες τούνελ
Για να περάσουν οι ματαιώσεις του
Βιαστικές κι αυτές σαν όλα τ΄ άλλα
Χωρίς μεγάλη έγνοια
Για τις θεμιτές ταχύτητες
Αφού το έσω σκότος είναι εκεί
άπειρο, μυστηριώδες, ανυποχώρητο

Κι όλο μαζεύει υλικά
Σχέδια, πλάνες, ψευδαισθήσεις,
Αλόγιστες πορείες μες το χρόνο
Σκόρπια κατάλοιπα
Της πιο σκοτεινής του ύλης

Ενώνει τις σαθρές συνδέσεις
Με αντίθετα φορτισμένα παρελθόντα
Ενώνει, χωρίζει, ενώνει, χωρίζει
Νωχελικά, ανόρεχτα, αδιάκοπα

Και λίγο πριν το μεγάλο μπαμ
Το πείραμα δραπετεύει
Κι ο ίδιος καταφεύγει
Στη πιο απόμερη γωνιά
Της φωτεινής του ύλης.

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013




Άποξένωση

Πόσο ξένο μερικές φορές
σε λογιάζει το ίδιο σου το σώμα!

αυτά που χέρια νόμιζες
ξερά κλαδιά έχουν γίνει σε άνυδρο παρόν
τα πόδια, τούτα τα έρημα πόδια,
καλώδια ξέπνοα θαρρείς, αχρηστευμένα
το τανυσμένο γέλιο σου
ορθόπλωρο σε όλους τους αδάμαστους φθόνους
ό,τι που σαλεύει, άτονο, καχεκτικό, ξεβρασμένο στην ακτή
αχνοί στοιχειωμένοι ψίθυροι τα πρώτα λάλα βλέμματα

ρημαγμένος απ’ την άρμη του άλλοτε
αργοδιαβαίνεις την οδό του μαρτυρίου σου
προς κάποια σταύρωση,
ποιαν; δε γνωρίζεις

χωρίς ληστές, χωρίς δήμιους,
χωρίς ξεγελαστή θεό
τι να τους κάνεις άλλωστε;

εσύ έχεις τους φίλους…


(Γιατί "Ξένος" δε γεννιέσαι, γίνεσαι σιγά σιγά...)

Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013

Κι όμως, τα δέντρα είναι πιο προνοητικά από τους ανθρώπους
-Έχετε δει κανέναν απ' αυτούς να φυτρώνει όταν τον θάβουν;
Πάλι ο αχθοφόρος χρόνος...

Πάντοτε φοβόμουν
την εντέλεια των άψογων δεικτών
προπαντός εκείνων που δείχνουν
των απογνώσεων το ρυθμικό πέρασμα
εκείνων που ξεσκεπάζουν
των μαχών το μυστικό αποτέλεσμα

πάντοτε με ξένιζε

η συμπαιγνία των άπληστων δεικτών
στο παλιό ξύλινο ρολόι του τοίχου
(κι αυτού η παγωμένη στάση ύποπτη)
Η αγχωμένη βιάση προς το μεσονύχτι
το άσκοπο πήγαιν΄ έλα του εκκρεμούς
το εκκωφαντικό τικ τακ προς τον κωφάλαλο κόσμο
(τον απρόθυμο γι αφυπνίσεις κι αναμετρήσεις)
προσηλωμένοι σαν αγάλματα
σ΄ αυτό το επίμονο τικ τακ…

ίσως γι αυτό χάνουμε
όλους τους πολύτιμους ήχους…