Στο καφενείο

Το ξέρεις πως μεγάλωσες
Γιατί οι ιστορίες σου ζούνε πια στην ίδια γειτονιά
Με αυτές του γέροντα στο διπλανό τραπέζι
Ακόμη κι ο τρόπος σου να πίνεις τον καφέ
Έγινε συνομίληκος του δικού του
Τα χαρμάνια αγοράζουν απ´ την ίδια ευωχία
Στο βλέμμα του το νοτισμένο
Που λουφάζει τρέχοντας να φτάσει τον γλάρο
Λουφάζει κι η δική σου αντάρα να πετάξεις

Το μέλλον σου φουρτούνιασε καημένε...

Κι εσύ νόμισες πως ανοίχτηκες
Σε μπουνάτσα ανέμελης ενηλικίωσης...