http://frengidou.blogspot.gr/2013/09/blog-post.html

Είναι το τέταρτο ποίημά μου που βραβεύεται, αυτή τη φορά ο έπαινος προέρχεται από τον λογοτεχνικό όμιλο Αγρινίου. Μια τέταρτη θέση ανάμεσα σε 510 συμμετέχοντες είναι σημαντική. Ο διαγωνισμός ήταν ποιητικός και η ονομασία του " Κ. Χατζόπουλος ", προς τιμήν του φερώνυμου Αγρινιώτη λογοτέχνη. Είναι, ωστόσο περισσότερα τα βραβευμένα από τα δημοσιευμένα μου ποιήματα κι αυτό συνιστά παραδοξότητα. Ακολουθεί το βραβευθέν:

Το πείραμα

Χρόνια τώρα
Πολλά μέτρα μέσα στο είναι του
Ετοιμάζει το μεγάλο πείραμα
Μες το βαθύ, άγνωστο σώμα του
Φτιάχνει το επίμηκες τούνελ
Για να περάσουν οι ματαιώσεις του
Βιαστικές κι αυτές σαν όλα τ΄ άλλα
Χωρίς μεγάλη έγνοια
Για τις θεμιτές ταχύτητες
Αφού το έσω σκότος είναι εκεί
άπειρο, μυστηριώδες, ανυποχώρητο

Κι όλο μαζεύει υλικά
Σχέδια, πλάνες, ψευδαισθήσεις,
Αλόγιστες πορείες μες το χρόνο
Σκόρπια κατάλοιπα
Της πιο σκοτεινής του ύλης

Ενώνει τις σαθρές συνδέσεις
Με αντίθετα φορτισμένα παρελθόντα
Ενώνει, χωρίζει, ενώνει, χωρίζει
Νωχελικά, ανόρεχτα, αδιάκοπα

Και λίγο πριν το μεγάλο μπαμ
Το πείραμα δραπετεύει
Κι ο ίδιος καταφεύγει
Στη πιο απόμερη γωνιά
Της φωτεινής του ύλης.

Άποξένωση

Πόσο ξένο μερικές φορές

σε λογιάζει το ίδιο σου το σώμα!

αυτά που χέρια νόμιζες

ξερά κλαδιά έχουν γίνει σε άνυδρο παρόν

τα πόδια, τούτα τα έρημα πόδια,

καλώδια ξέπνοα θαρρείς, αχρηστευμένα

το τανυσμένο γέλιο σου

ορθόπλωρο σε όλους τους αδάμαστους φθόνους

ό,τι που σαλεύει, άτονο, καχεκτικό, ξεβρασμένο στην ακτή

αχνοί στοιχειωμένοι ψίθυροι τα πρώτα λάλα βλέμματα

ρημαγμένος απ’ την άρμη του άλλοτε

αργοδιαβαίνεις την οδό του μαρτυρίου σου

προς κάποια σταύρωση,

ποιαν; δε γνωρίζεις

χωρίς ληστές, χωρίς δήμιους,

χωρίς ξεγελαστή θεό

τι να τους κάνεις άλλωστε;

εσύ έχεις τους φίλους…


(Γιατί "Ξένος" δε γεννιέσαι, γίνεσαι σιγά σιγά...)

Κι όμως, τα δέντρα είναι πιο προνοητικά από τους ανθρώπους
-Έχετε δει κανέναν απ' αυτούς να φυτρώνει όταν τον θάβουν;

Πάλι ο αχθοφόρος χρόνος...

Πάντοτε φοβόμουν
την εντέλεια των άψογων δεικτών
προπαντός εκείνων που δείχνουν
των απογνώσεων το ρυθμικό πέρασμα
εκείνων που ξεσκεπάζουν
των μαχών το μυστικό αποτέλεσμα

πάντοτε με ξένιζε
η συμπαιγνία των άπληστων δεικτών
στο παλιό ξύλινο ρολόι του τοίχου
(κι αυτού η παγωμένη στάση ύποπτη)
Η αγχωμένη βιάση προς το μεσονύχτι
το άσκοπο πήγαιν΄ έλα του εκκρεμούς
το εκκωφαντικό τικ τακ προς τον κωφάλαλο κόσμο
(τον απρόθυμο γι αφυπνίσεις κι αναμετρήσεις)
προσηλωμένοι σαν αγάλματα
σ΄ αυτό το επίμονο τικ τακ…

ίσως γι αυτό χάνουμε
όλους τους πολύτιμους ήχους…